Μια ιστορία ελπίδας και ανθρωπιάς μέσα από το στρατιωτικό νοσοκομείο στην Πιατσέντσα της Ιταλίας, πείθει με τον πιο εύγλωττο τρόπο ότι η επέλαση του κορωνοϊού δεν πυροδοτεί μόνο φόβο και πανικό, αλλά απελευθερώνει τα πιο δυνατά ανθρώπινα συναισθήματα.
Η Έμμα, ο Νικόλα και οι άλλοι νοσηλευτές δεν έχουν στα χέρια τους ούτε αναπνευστήρες, ούτε φιάλες οξυγόνου. Αυτή τη φορά κρατούν μια τούρτα. Ο Μπρούνο ανασηκώνεται από το κρεβάτι μην πιστεύοντας στα μάτια του. Η έκπληξη είναι εμφανής αν και η μάσκα καλύπτει το πρόσωπο του.
Είναι μια αισιόδοξη ιστορία μέσα από το στρατιωτικό νοσοκομείο στην Πιατσέντσα.
Στις μονάδες εντατικής θεραπείας οι νοσηλευτές πολεμούν με έναν άγνωστο εχθρό και προσπαθούν να ανακουφίσουν τους ασθενείς με κάθε τρόπο.
Οι στιγμές της επικοινωνίας των ασθενών με τους συγγενείς τους, των οποίων γίνονται ακούσιοι μάρτυρες, συγκλονίζουν.
Τους 100 περίπου γιατρούς στο νοσοκομείο της περιοχής της στα νότια του Τορίνο φροντίζει εδώ και δυο εβδομάδες η εκπαιδευτικός Τζουζεπίνα Φιμιάνι.
Η εθελόντρια αλλάζει το μενού κάθε μέρα και οι γιατροί περιμένουν με ανυπομονησία την ώρα που θα φάνε κάτι νόστιμο. Τα ψώνια, που είναι πολλά, γίνονται μια φορά την εβδομάδα με δικά της έξοδα.
