«Εάν γύριζα το χρόνο πίσω, πάλι θα δούλευα 24 ώρες το 24ωρο», δηλώνει μια νοσηλεύτρια από το νοσοκομείο της Τοσκάνης, που δίνει καθημερινή μάχη, στο πλευρό των ασθενών.
Δεν είναι εύκολο αυτό που προσπαθεί, αλλά η ίδια λέει πως στα μάτια των ηλικιωμένων βρίσκει τη δύναμη για να το κάνει.
«Η δική μας δεν είναι σωματική κούραση, είναι ψυχολογική, διότι στον πόνο δεν συνηθίζεις ποτέ. Πρέπει να παλεύεις καθημερινά δίπλα σε ασθενείς που ταλαιπωρούνται και που αισθάνονται μοναξιά. Δεν είμαι καθόλου κουρασμένη σωματικά. Σε ψυχολογικό επίπεδο, όμως, σε συγκινούν, θα ήθελες να είσαι εκεί 24 ώρες το 24ώρο. Να τους βλέπεις να χαμογελούν, να τους βλέπεις, ας πούμε, πιο ήρεμους. Στα μάτια τους υπάρχει μοναξιά» σημειώνει με συγκίνηση η νοσηλεύτρια και συνεχίζει:
Βρίσκεις τη δύναμη, τη βρίσκεις, διότι πρέπει να παλέψεις. Ένα νεαρό άτομο έχει μεγάλα αποθέματα δύναμης και με κάποιο τρόπο καταφέρνει να ξεπερνά αυτόν τον καταραμένο ιό, που ούτε εμείς τον γνωρίζουμε καλά. Ούτε εγώ που είμαι νοσοκόμα, ούτε οι γιατροί μας που είναι φανταστικοί. Για έναν ηλικιωμένο είναι πιο δύσκολα τα πράγματα, διότι ένας ηλικιωμένος σκέφτεται πως δεν θα τα καταφέρει, δεν θα ξαναδεί τα εγγόνια του και τα παιδιά του. Όμως βρίσκεις τη δύναμη. Η αγάπη που έχω γι’ αυτή τη δουλειά, είναι μια αγάπη που εγώ ονομάζω αφοσίωση. Εάν γύριζα το χρόνο πίσω, 1000 φορές θα το ξανά έκανα, πάλι θα έμενα 24 ώρες στο νοσοκομείο»
