Αν και οι αριθμοί κρουσμάτων και θανάτων φαίνεται να μειώνονται σταθερά στην Ιταλία, οι καταστάσεις που ζουν οι γιατροί παραμένουν δύσκολες σε πολλά νοσοκομεία της χώρας.
Η Μικέλα Κιάρα εργάζεται σαν γιατρός σε νοσοκομείο αναφοράς στο Τορίνο και δεν ήταν λίγες οι φορές που έπρεπε να διαλέξει ποιον ασθενή να περιθάλψει και ποιον όχι, ενώ κάποιους αναγκάστηκε να τους διώξει.
Οι διάδρομοι του νοσοκομείου που εργάζεται, έχουν χωριστεί στα δύο. Η μια μεριά για ασθενείς με covid και η άλλη για τους υπόλοιπους. Βαθιά χαραγμένες στη μνήμη των γιατρών η εικόνα των ασθενών συναδέλφων τους, αλλά και οι στιγμές που κλήθηκαν να βοηθήσουν τους συγγενείς θυμάτων να πουν το τελευταίο αντίο.
«Ήταν με έναν 50χρονο άνδρα που δεν είχε κάποια άλλη ασθένεια και πήγαινε πολύ άσχημα. Χρειάστηκε να διασωληνωθεί και να συνδεθεί με αναπνευστήρα. Ήθελε πάρα πολύ να μιλήσει στην αδερφή του και τότε δεν επιτρέπονταν τα τηλέφωνα. Του δώσαμε έναν ασύρματο και κάναμε μια κλήση στην αδερφή του απ' έξω και συνδέσαμε τον ασύρματο με το τηλέφωνο έτσι ώστε να μιλήσουν για τελευταία φορά. Δυστυχώς αυτός ο ασθενής πέθανε ένα 24ωρο αργότερα και ήταν πάρα πολύ δύσκολο για μένα», δήλωσε η νεαρή γιατρός για μία από τις εμπειρίες της.
Ερωτηθείσα αν έχουν ασθενήσει και συνάδελφοί της, η Ιταλίδα γιατρός υποστήριξε πως έχει ήδη περιθάλψει τρεις συναδέλφους της. Πρόκειται για μια πολύ δύσκολη και ψυχοφθόρα κατάσταση, σύμφωνα με την ίδια.
Πώς επιστρέφει όμως ένας γιατρός σπίτι έπειτα από μια τόσο δύσκολη μέρα; Η κυρία Κιάρα υποστήριξε πως είναι πολύ δύσκολο να ζήσεις μια φυσιολογική ζωή όταν έχεις βιώσει τέτοιες εμπειρίες. «Δεν μπορείς να τα συζητήσεις με τους φίλους σου ή να βγεις έξω και να τα ξεχάσεις όλα», δήλωσε.
Στην ερώτηση αν έχει σκεφτεί ποτέ να τα παρατήσει, η γιατρός απάντησε θετικά και υποστήριξε πως παρά το γεγονός ότι οι επευφημίες και τα χειροκροτήματα από τον κόσμο της δίνει κίνητρο και δύναμη να συνεχίσει, εκείνη βρίσκει την κάθε μέρα ιδιαίτερα δύσκολη και ψυχοφθόρα.
