Ημέρα μνήμης σήμερα για τον ελληνισμό του Πόντου, καθώς συμπληρώνονται 101 χρόνια από τη γενοκτονία των Ποντίων από τους Τούρκους.
Ο ομότιμος καθηγητής Ιστορίας Νέου Ελληνισμού στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, Κωνσταντίνος Φωτιάδης, ο οποίος έχει εντρυφήσει στο ζήτημα, μίλησε στην εκπομπή «Κοινωνία Ώρα MEGA», αναλύοντας το γεγονός που σημάδεψε τον Ποντιακό Ελληνισμό.
«Το 1996 το κοινοβούλιο μου ανέθεσε να συγκεντρώσω τα γεγονότα που στοιχειοθετούν το έγκλημα της Γενοκτονίας. Όργωσα όλα τα αρχεία των υπουργών Εξωτερικών της Ευρώπης για να συγκεντρώσω τους ‘’ζωντανούς’’ μάρτυρες. Εμείς έχουμε ημερομηνία λήξης, αλλά τα έγγραφα παραμένουν στη διάθεση των ερευνητών για τα επόμενα 100-200 χρόνια. Αυτό το υλικό συγκέντρωσα και το αξιοποίησα σε 14 τόμους. Ένα υλικό που η Βουλή θα έπρεπε να δημοσιοποιήσει. Όμως λόγω των πολιτικών γεγονότων, της Αμερικής και της Τουρκίας που παρενέβαινε στο ελληνικό κοινοβούλιο, δεν χρησιμοποιήθηκε το υλικό» ανέφερε χαρακτηριστικά.
Όπως εξήγησε ο ιστορικός, η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, χωρίζεται σε δύο χρονικές περιόδους.
«Η πρώτη αφορά των Νεότουρκων έως το 1918 και η δεύτερη είναι η περίοδος της κεμαλικής γενοκτονίας. Τον Μάϊο του 1919, οι σύμμαχοί μας, Γάλλοι και Βρετανοί, έστειλαν τον Μουσταφά Κεμάλ στον Πόντο, για να επιβάλει την τάξη στους Τσέτες που έσφαζαν Έλληνες και τις άλλες μικρές χριστιανικές εθνότητες. Ο Κεμάλ πήγε στον Πόντο αλλά έκανε το ακριβώς αντίθετο. Συσπείρωσε τους Τσέτες και τον ‘’Αϊχμαν’’ του Ποντιακού Ελληνισμού, Τοπάν Οσμάν και άρχισε το γενοκτονικό του πρόγραμμα, το οποίο ολοκληρώνεται με την καταστροφή της Σμύρνης το 1922» περιέγραψε σχετικά.
Ο κ. Φωτιάδης υπογράμμισε πως και στις δύο φάσεις της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού είχαν συμβούλους και αρωγή και τρίτων δυνάμεων.
«Έως το 1918 υπήρχαν Γερμανοί σύμβουλοι. Αυτοί καταγράφουν τα εγκλήματα. Για αυτό είναι σημαντικά τα έγγραφά τους. Δηλαδή, οι σύμμαχοι των Νεότουρκων καταγγέλλουν τα εγκλήματα που διαπαράχθηκαν, ενώ είναι οι ίδιοι συνδιοργανωτές τους» τόνισε.
Παράλληλα, ο κ. Φωτιάδης επισήμανε τη μεγάλη χρηματική βοήθεια από τη Σοβιετική Ένωση στον Κεμάλ, ύψους «10 δισ. χρυσές λίρες την ώρα που ο ρωσικός λαός πεινούσε. Κι αυτό, διότι ο Λένιν ήθελε αναγνώριση από διάφορα κράτη».
Ωστόσο, ο καθηγητής Ιστορίας επιρρίπτει ευθύνες στην ελληνική πολιτεία διαχρονικά, καθώς όπως είπε, «ήθελε να ξεχάσει ο προσφυγικός Ελληνισμός. Να μη θυμόμαστε την Γενοκτονία».
Προς επίρρωση της θέσης του, ανέφερε δύο παραδείγματα. Το ελληνοτουρκικό σύμφωνο φιλίας του 1929 επί κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου αλλά και μια εγκύκλιο του ελληνικού υπουργείου Παιδείας το 1954, προς τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας.
Στην εγκύκλιο, όπως υπογράμμισε, γινόταν λόγος πως μετά την είσοδο των δύο χωρών στο ΝΑΤΟ, η Ελλάδα θα πρέπει τις ημέρες των εθνικών εορτών της να κάνει «ομιλίες και μουσικές συνθέσεις που να μη θίγουν την ευαισθησία του τουρκικού λαού.
«Δεν ξεχνάμε τους 353.000 ήρωές μας» σημείωσε ο κ. Φωτιάδης.
