Η τραγουδίστρια μιλά στην εκπομπή MEGA Καλημέρα για την περιπέτειά της και το πώς κατάφερε να γίνει καλά. Επίσης, αποκαλύπτει ποιο είναι το πραγματικό της όνομα.
Η Γιώτα Νέγκα από σήμερα, Δευτέρα 8 Νοεμβρίου, και κάθε Δευτέρα θα τραγουδά στο Θέατρο «Ακροπόλ» την «Ευτυχία».
Μιλώντας αποκλειστικά στο «MEGA Καλημέρα» η τραγουδίστρια αναφέρθηκε στις παραστάσεις της, στο συμβάν που παραλίγο να της στοιχίσει τη φωνή της, στον γάμο κα το διαζύγιό της.
«Κάθε Δευτέρα τραγουδάμε την Ευτυχία. Τραγούδια της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Είναι η συνέχεια των παραστάσεων του καλοκαιριού, που θέλαμε πολύ να τις συνεχίσουμε και τον χειμώνα», είπε αρχικά στον Κώστα Τσουρό και πρόσθεσε:
«Για μένα είναι μια σπουδαία στιγμή. Είχα ανάγκη να τραγουδήσω τραγούδια μνήμης για να μπορέσω να συνεχίσω».
«Ο πρώτος δίσκος καθυστέρησε»
«Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι θα γίνω τραγουδίστρια. Μικρή έλεγα θα γίνω χορεύτρια, αεροσυνοδός, ηθοποιός. Μάλιστα, την πρώτη φορά που άκουσα τραγούδι μου ήμουν μες στην ξινίλα. Έλεγα ‘θα αρέσει αυτό το πράγμα;’», θυμήθηκε και αποκάλυψε πώς ξεκίνησαν όλα.
«Ξεκίνησα να τραγουδάω μετά το σχολείο. Ο πρώτος δίσκος όμως καθυστέρησε. Ήρθε το 2003 από ένα τυχαίο γεγονός, τη στιγμή που είχα παραιτηθεί από αυτό. Ενώ έλεγα ότι πέρασαν τόσα χρόνια, έγινε μία οντισιόν, πήγα είπα κάποια τραγούδια και μετά από λίγο καιρό ξεκίνησαν όλα. Ούτε που το πίστευα ότι θα συμβεί».
«Το πραγματικό μου όνομα είναι…»
«Παντρεύτηκα πολύ μικρή, στα 20. Δεν ήταν σχέδιο. Αυτό έρχεται και σε βρίσκει. Ερωτεύτηκα την αφοβία της νιότης. Ήθελα και το έκανα. Χωρίσαμε μετά από πολλά χρόνια. Κλείνουν οι κύκλοι στη ζωή αλλά κράτησα το επώνυμο του πρώην συζύγου μου. Το κανονικό μου είναι Παναγιώτα Τσεγρένη», εξομολογήθηκε στη συνέχεια.
«Έχω νιώσει πισώπλατες μαχαιριές όλα αυτά τα χρόνια. Και τρικλοποδιές έχουν βάλει στην καριέρα μου. Με πιάνουν οι μαυρίλες μου αλλά μετά μου περνάει. Δεν τους επιτρέπω.
Τέλος, για τη φωνή της σημείωσε: «Κάποια στιγμή φοβήθηκα ότι θα χάσω τη φωνή μου. Έπαθα μεγάλη ζημιά από κακές συνθήκες και γι΄αυτό πήγα και στο ωδείο. Βράχνιαζα πολύ, έχανα νότες. Ήταν δύσκολο και πήγα στη δασκάλα. Ο γιατρός είπε να μην πάρω φάρμακα και στους 3 μήνες ήμουν μια χαρά».
