Η ιστορία της Μαρίας Μαργαρίτη και του γιου της, Δημήτρη, ενός παιδιού με αυτισμό που ξεπερνάει την ίδια τη ζωή με επαίνους και διακρίσεις, συγκινεί και δίνει το παράδειγμα.
«Όταν ο γιος μου ήταν μικρός, δούλευα 10 – 12 ώρες αλλά το μόνο που με ενδιάφερε ήταν να τον πάρω αγκαλιά. Η στιγμή που άκουσα τη λέξη ‘αυτισμός’ δεν ξεχνιέται. Νόμιζα ότι γη και ουρανός με είχαν λιώσει», λέει η μητέρα του Δημήτρη.
«Υπάρχουν γονείς που δεν αποδέχονται ποτέ ότι έχουν παιδί με αυτισμό. Εγώ ήξερα μόνο ότι πρέπει να βοηθήσω το παιδί μου».
Από τη μεριά του, ο Δημήτρης λέει:
«Είχα μια άσχημη εμπειρία στο νηπιαγωγείο. Παιδαγωγοί μού συμπεριφέρονταν με βίαιο τρόπο. Γυρνούσα καθημερινά με σκισμένα παντελόνια. Φοβόμουν πάντα μη νιώσουν οι άλλοι άβολα λόγω κάποιας κίνησής μου».
Ο Δημήτρης είναι σήμερα ένας άριστος μαθητής.
«Ένιωθα ότι δεν αξίζω. Γι’ αυτό μου άρεσε να με επαινούν λόγω των επιδόσεών μου στο σχολείο».
