41 χρόνια συμπληρώνονται από την αποφράδα ημέρα της τραγωδίας στη Θύρα 7 του γηπέδου Καραϊσκάκης με τους 21 νεκρούς.
Η 8η Φεβρουαρίου του 1981 αποτελεί τη ρωγμή του χρόνου. Από εκείνη τη μαύρη Κυριακή, τα πάντα άλλαξαν.
8 Φεβρουαρίου, πριν από 41 χρόνια. Ο Ολυμπιακός σ΄ ένα κατάμεστο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», πραγματοποιεί μία από τις καλύτερες εμφανίσεις στην ιστορία του και συντρίβει την ΑΕΚ με 6 – 0. Ο 22ος τίτλος, πλησιάζει.
Το ρολόι έδειχνε 16.58. Το ντέρμπι ήθελε δύο λεπτά για να τελειώσει. Ένα ανθρώπινο κύμα τρέχει προς την έξοδο της Θύρας 7 με σκοπό να φτάσει έξω από την Θύρα 1 για να αποθεώσει τους θριαμβευτές.
Το κακό δεν αργεί. Οι πόρτες κλειστές. Κάποιος γλίστρησε στα σκαλοπάτια. Το ντόμινο της τραγωδίας ξεκίνησε. Η ασφυξία έκανε την εμφάνισή της. Ανθρώπινα σώματα στοιβαγμένα.
Ο απολογισμός, ανατριχιαστικός. 21 νεκροί. 21 νέοι άνθρωποι.
Από το αίμα των 21 ψυχών, που χάθηκαν στρυμωγμένες σε σώματα φίλων, αδερφών, σίδερο και τσιμέντο, πήρε το βαθύ κόκκινο χρώμα της η φανέλα του Δαφνοστεφανωμένου Έφηβου.
41 χρόνια μετά, βρέχει στα μάτια κάθε φορά που ο κόσμος φωνάζει «ΠΑΡΩΝ».
41 χρόνια πέρασαν. Αλλά κανείς δεν ξεχνά. Ιερή κληρονομία για την οικογένεια του Ολυμπιακού να διατηρηθεί ζωντανή η μνήμη αυτών των παιδιών.
Το βράδυ της Δευτέρας, στο ετήσιο, παντοτινό ραντεβού με τα χαμένα αδέρφια τους, οι οπαδοί του Ολυμπιακού δεν ξέχασαν τον αδικοχαμένο Άλκη Καμπανό.
Οι Κεντρικές Σχολές του Ολυμπιακού, σχηματίζουν το νούμερο 7 στην μνήμη των θυμάτων. Μηνύματα μνήμης από τον Ερασιτέχνη Ολυμπιακό, αλλά την ΚΑΕ Ολυμπιακός.
Όχι άλλο αίμα στο ποδόσφαιρο, το μήνυμα της ΠΑΕ ΑΕΚ, ενώ αντίστοιχες αναρτήσεις έγιναν και από Παναθηναϊκό, ΠΑΟΚ, ΟΦΗ και άλλους συλλόγους και φορείς.
Οι γενιές αλλάζουν, οι μικροί μεγαλώνουν, αλλά ο πόνος δεν σταματά. Ο κόμπος στο στομάχι, η θλίψη, η μελαγχολία κάθε 8ης Φεβρουαρίου.
«Κάπου ανάμεσα στα σύννεφα και στα αστέρια υπάρχει ένα μέρος που ζει μέσα στα όνειρά μας.
Κάπου ανάμεσα στις αναμνήσεις και τα όνειρα μπορείς να ακούσεις το σιωπηλό χειροκρότημα.
8.2.81
Ολυμπιακός».
