Δραματικές είναι οι στιγμές και στο Μικολάιβ όπου οι βομβαρδισμοί είναι συνεχείς. Το MEGA είναι το μοναδικό ελληνικό μέσο που βρέθηκε εκεί. Ο Λεωνίδας Καπερναράκος, ο Φιλιππος Ρωμανέας και ο Αχιλλέας Αδαμοπουλος την ώρα των βομβαρδισμων αναγκάζονται να κατέβουν στο καταφύγιο.
Ο απεσταλμένος του MEGA, Λεωνιδας Καπερναρακος, ο μοναδικός Έλληνας δημοσιογράφος που κατάφερε να μπει στο πολιορκούμενο Μικολάιβ που βομβαρδίζεται ανηλεώς από τους Ρώσους, μπαίνει σε ένα από τα καταφύγια της πόλης για να προστατευτεί εκείνος και το τηλεοπτικό συνεργείο του MEGA από τους βομβαρδισμούς.
«Οι σειρήνες ήχησαν. Βρισκόμαστε στο Μικολάιβ, οι βόμβες ακούγονταν πολύ κοντά οπότε αναγκαστικά κατεβήκαμε στο καταφύγιο μαζί με άλλους κατοίκους για να ακούσουμε σε πόση ωρα θα λήξει για να βγούμε έξω, εδώ με τους κατοίκους της πόλης» μεταδίδει ο Λεωνίδας Καπερναράκος.
Από την πρώτη μέρα του πολέμου μένουν εκεί δεκάδες άνθρωποι. Άγνωστοι μεταξύ τους… Μέχρι πριν από λίγο καιρό, είχαν διαφορετικές έγνοιες, διαφορετικές σκέψεις. Τώρα το μόνο που σκέφτονται είναι η επιβίωση από τον επόμενο βομβαρδισμό και τη μανία των ρωσικών δυνάμεων.
Ανάμεσα τους και η Κορίνα… Είναι δασκάλα στην περιοχή και προσπαθεί καθημερινά να κάνει μάθημα στα παιδιά που μένουν εκεί μέσα στο καταφύγιο. Την ίδια στιγμή δεν λείπει από τα χείλη της η προσευχή για το τέλος του πολέμου.
Φύλακας άγγελος των κάτοικων που ζουν για 27η μέρα στα καταφύγια ο περιφερειάρχης της πόλης Βιτάλι Κιμ.
«Βρισκόμαστε σε ένα πρωην νηπιαγωγειο στο κέντρο του Μικολάιβ . Εδώ πλεον δεν ακούγονται παιδικές χαρες. Αντίθετα υπάρχουν πολλά κρεβάτια πολλοί θάλαμοι με ηλικιωμένους ολοι αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται εδώ γιατί έχασαν το σπίτι τους ένα αεροπλάνο βομβάρδισε τη γειτονιά τους και ετσι ηρθαν εδώ να βρουν λίγη ηρεμία» περιγράφει ο Λεωνίδας Καπερναράκος.
Μία ηλικιωμένη γυναίκα με λυγμούς μιλά για τα κατοικίδιά της που αναγκάστηκε να τα αφήσει πίσω στο βομβαρδισμένο της σπίτι.
«Μας μετέφεραν από το χωριό και έμειναν πίσω τα σκυλιά και τα γατιά» αναφέρει.
Στο πρώην νηπιαγωγείο μεταφέρθηκαν δεκάδες ηλικιωμένοι και ασθενείς με άνοια από ένα γηροκομειο της περιοχης . Κάποιοι από αυτους αγνοούν ότι γίνεται πόλεμος .
«Από την άλλη πλευρά του νηπιαγωγείου φιλοξενούνται παιδιά μαζι με τους γονείς τους τα οποια από τη μια στιγμη στην άλλη εχασαν τα σπιτικά τους,βομβαρδίστηκαν από το Ρώσο εισβολέα τα σπίτια τους και οι περιοχές τους» μεταδίδει ο Λεωνίδας Καπερναράκος.
«Ήρθε το λεωφορείο να μας πάρει και εγώ έκλαιγα γιατί δεν ήθελα να φύγω» λέει ένα παιδί.
Όταν δεν ηχούν οι σειρήνες οι κάτοικοι του Μικολάιβ βγαίνουν δειλά δειλά στους δρόμους. Όσοι έχουν απομείνει ακόμη στα σπίτια τους πλησιάζουν με φόβο τα παράθυρα …Προσεύχονται και ελπίζουν ο εφιάλτης να τελειώσει συντομα ..
