Ο Αλέξανδρος Νικολαϊδης πάλεψε γενναία επί δυο χρόνια με μια εξαιρετικά σπάνια μορφή καρκίνου.
Ήταν ακόμη μικρός. Μόλις 21 χρόνων. Όταν στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ το 2000 έσπασε το πόδι του στον αγώνα, ζήτησε τη μαμά του. Έγινε όμως πατέρας κι ο ίδιος. Και μέχρι την τελευταία στιγμή έκανε ως πραγματικός μαχητής το καθήκον του. Ο Αλέξανδρος Νικολαϊδης δεν είχε τελικά πολλά χρόνια μπροστά του. Νικήθηκε στα σημεία από τον καρκίνο. Στα 43 του χρόνια. Κι όμως. Η τελευταία λέξη ήταν δική του.
Το τελευταίο αντίο του Αλέξανδρου
Ελάχιστοι γνώριζαν τι συνέβαινε. Στην πιο επιθετική μορφή του καρκίνου με διάρκεια ζωής 6-7 μήνες, ο Αλέξανδρος άντεξε σχεδόν δύο χρόνια. Κι όταν είδε ότι το τελευταίο χτύπημα ήταν το πιο ισχυρό, βρήκε τη δύναμη να γράψει ένα συγκλονιστικό μήνυμα.
«Θα ξεκινήσω με αυτό το κλισέ, ότι για να διαβάζετε τώρα αυτήν την δημοσίευση μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά. Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ “Γιατί σε εμένα”; Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας. Και πλέον τυχαίνει σε πολλούς. Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα, ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος» γράφει στην τελευταία του ανάρτηση ο ολυμπιονίκης.
Βρήκε το κουράγιο ακόμη και να ευχαριστήσει τους γιατρούς του, για τον πολύτιμο χρόνο που του χάρισαν.
«Με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο αναλογούσε στον πολύ επιθετικό καρκίνο μου, μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, όταν η κόρη μου η Ελεάννα ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα θυμόταν τίποτα από εμένα, ενώ τώρα στα 5,5 της χρόνια θα με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό τον Γιώργο, ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα» συνεχίζει να γράφει.
Η Δώρα του, το δώρο της ζωής του
Παντρεμένος με την Δώρα Τσαμπάζη, γνωρίστηκαν σε ένα μπαράκι το 2012 και αμέσως εκείνος κατάλαβε ότι εκείνη ήταν το δώρο της ζωής του. Είχαν δώσει την τελευταία κοινή τους συνέντευξη σε εκπομπή της ΕΡΤ τον περασμένο Μάιο.
Η σύζυγος του αποχαιρέτησε τον αγαπημένο της με ένα απόσπασμα από το «Μονόγραμμα» του Οδυσσέα Ελύτη.
Η τελευταία επιθυμία του Ολυμπιονίκη
Ακόμη και την ύστατη στιγμή η μόνη του έννοια ήταν να βοηθήσει τα παιδιά. Τελευταία επιθυμία του, τα δύο ολυμπιακά του μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνου, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές τα παιδιά.
«Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου. Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου» αναφέρει στην ανάρτησή του.
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης έφυγε ακριβώς με τον τρόπο και τις αξίες που υπηρετούσε το άθλημα του. Με ευγένεια, ακεραιότητα, επιμονή, αυτοέλεγχο και αδάμαστο πνεύμα.
