Σαρανταδύο χρόνια συμπληρώθηκαν σήμερα από την μεγαλύτερη τραγωδία του ελληνικού αθλητισμού. Εικοσιένας νέοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στη Θύρα 7. Η οικογένεια του Ολυμπιακού τίμησε τους νεκρούς στο ετήσιο μνημόσυνο έξω από το "Γεώργιος Καραϊσκάκης".
Σαρανταδύο χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη μεγαλύτερη τραγωδία στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. 42 χρόνια από την ημέρα που η Θύρα 7 του Γεώργιος Καραϊσκάκης δεν άνοιξε, παρασέρνοντας στον θάνατο 21 ψυχές. 42 χρόνια μετά, κανείς δεν ξεχνά.
Ο Ολυμπιακός δεν λησμονεί αυτούς που έφυγαν. Κάθε χρόνο τέτοια ημέρα τιμά τη μνήμη τους.
Σαρανταδύο χρόνια μετά, η οικογένεια του Ολυμπιακού ήταν πάλι εκεί, στο ετήσιο μνημόσυνο των 21 νεκρών της τραγωδίας της Θύρας 7, το οποίο τελέστηκε σήμερα στον χώρο του μνημείου στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης». Εκεί όπου πάλι έβρεξε στα μάτια.
Ο Ολυμπιακός πάντα τιμά. Πάντα, είναι «όλοι» εκεί. Όπως κάθε χρόνο. Όσα χρόνια κι αν περάσουν. Για να φωνάξουν με σπαρακτική φωνή.
Παρόντες στη μνήμη, στα συνθήματα των οπαδών, στις ζωγραφιές, στα δάκρυα από τις θύμησες, σε κάθε τι που αφορά στον Ολυμπιακό.
Το χρονικό της τραγωδίας, ανατριχιαστικό.
6 Φεβρουαρίου του 1981. Ο Ολυμπιακός ισοπεδώνει την ΑΕΚ με 6-0. Ο 22ος τίτλος, πλησιάζει. Λίγο πριν το σφύριγμα της λήξης, οι οπαδοί που βρίσκονταν στη Θύρα 7 σπεύδουν να φθάσουν στη θύρα 1.
Με την ξαφνική μετακίνηση τόσο μεγάλου αριθμού οπαδών, το κακό δεν άργησε να συμβεί. Κάποιος γλίστρησε στα σκαλοπάτια. Το ανατριχιαστικό ντόμινο ξεκίνησε. Το ντόμινο της τραγωδίας.
Οι πόρτες δεν άνοιξαν.
Η ασφυξία έκανε την εμφάνισή της. Ανθρώπινα σώματα στοιβαγμένα. Ένα τουρνικέ που ξηλώνεται, σώζει εκατοντάδες. Αλλά όχι όλους. 21 ψυχές δεν τα κατάφεραν.
Η τραγωδία ολοκληρώνεται. Η μεγαλύτερη που γνώρισε ποτέ ο ελληνικός αθλητισμός. Μια ανεξίτηλη κηλίδα. Ενας μόνιμος κόμπος στον λαιμό.
