Ο πατέρας του μικρού Ανδρέα τον σφίγγει στη αγκαλιά του με δάκρυα χαράς συγκίνησης και ευγνωμοσύνης. Ο γιος του είναι ζωντανός επειδή ένας άντρας, ένας διασώστης του ΕΚΑΒ αποφάσισε την πιο κρίσιμη στιγμή να ρισκάρει και τη δική του ζωή. Ήταν εκείνος έβγαλε τον εξοπλισμό του, μπήκε μέσα σε αυτό το μικρό λαγούμι που είχαν ανοίξει οι άντρες της ΕΜΑΚ και κατάφερε να πιάσει τον μικρό Ανδρέα, στα χέρια του.
28 χρόνια μετά, τίποτα από αυτά που έζησε στο Αίγιο δεν έχει ξεθωριάσει. Υποδέχεται την κάμερα του «LIVE NEWS» και περιγράφει όλα όσα παρακολουθούσε μια ολόκληρη χώρα με κομμένη την ανάσα. Τις προσπάθειες 44 ωρών μέχρι ο 8χρονος Ανδρέας να βγει από τα συντρίμμια της πολυκατοικίας στην οδό Δεσποτοπούλου.
Ο διασώστης που εκείνη τη νύχτα έγινε ήρωας και σωτήρας του μικρού, έχει κρατήσει μια σειρά από φωτογραφίες, στις οποίες συμπυκνώνονται τα δραματικά γεγονότα. Αυτό το τραπεζάκι που έτυχε να πέσει πάνω από τον 8χρονο και να τον προστατέψει από τα χαλάσματα, την εικόνα που μαρτυρά την αποφασιστικότητα στο δικό του βλέμμα λίγο πριν ξεκινήσει η τελική φάση της επιχείρησης, την τρύπα που με δυσκολία κατάφερε να μπει για να φτάσει στον Ανδρέα, μαζί με τις πρώτες εικόνες του αγοριού που κατάφερε να αντέξει.
Ήταν η νύχτα που η αγωνία είχε φτάσει στο κατακόρυφο καθώς τα χρονικά περιθώρια για τη διάσωση είχαν αρχίσει να πιέζουν ασφυκτικά.
Ήταν η δική του ώρα. Ήταν η στιγμή που έπρεπε να αναλάβει το πιο δύσκολο έργο, με την κοινή γνώμη της χώρας να παρακολουθεί. Το παραμικρό λάθος θα μπορούσε να σταθεί μοιραίο.
Σε μια φωτογραφία, φαίνονται τα μπάζα που έχουν αφαιρεθεί και διακρίνεται το κεφάλι του μικρού Ανδρέα και το ξύλινο τραπεζάκι που προστάτεψε τον θώρακα και τον αυχένα του παιδιού.
Τα λόγια του μικρού Ανδρέα
Ο διασώστης κατεβαίνει και ακούει τη φωνή του καθαρά. Ο 8χρονος έχει αντέξει και η πρώτη μάχη έχει κερδηθεί. Τα λόγια του μικρού εκείνες τις δύσκολες ώρες παραμένουν αξέχαστα σε όσους τα άκουσαν.
– Ανδρέα, ακούς;
– Ναι.
– Ερχόμαστε να σε πάρουμε.
– Άντε, ακόμα.
– Πεινάς;
– Ναι, φέρε μου ένα χάμπουργκερ.
– Υπομονή. Θα σε βγάλουμε.
Οι προσευχές μιας ολόκληρης χώρας έχουν εισακουστεί. Ο μικρός Ανδρέας είναι καλά. Ψύχραιμος και δυνατός μέχρι το τέλος του δραματικού απεγκλωβισμού του.
Καθώς όμως η ώρα περνούσε και τα συνεργεία προχωρούσαν αργά-αργά, ένας πυροσβέστης άνοιξε πάλι τον «διάλογο της ελπίδας».
– Ανδρέα, είσαι καλά;
– Ναι. Με στενεύουν τα παπούτσια.
– Βγάλτα.
– Μιλάς σε κανέναν;
– Ναι, με τον Τάκη.
Το διαφορετικό όνομα, ανησύχησε για λίγο. «Μάλλον πρόκειται για παραισθήσεις», είπαν οι περισσότεροι και συνέχισαν.
Η διάσωση
Αμέσως μετά, η λύτρωση. Για τον Ανδρέα, τον πατέρα του και τους στενούς συγγενείς του παιδιού που παρακολουθούσαν από κοντά.
«Αυτές τις στιγμές δεν ξεχνιούνται με τίποτα», λέει ο σωτήρας του παιδιού.
Όλα είχαν ξεκινήσει 44 ώρες νωρίτερα. Η πολυκατοικία στην οδό Δεσποτοπούλου στο Αίγιο κατάρρευσε από το χτύπημα των 6,1 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ και η θεία του μικρού Ανδρέα δεν κατάφερε να κρατηθεί στη ζωή.
Το βάρος έπεσε στη διάσωση του 8χρονου, με όλη την Ελλάδα να περιμένει ένα αίσιο τέλος στην επιχείρηση διάσωσης.
Λέξη, λέξη έβγαινε η ελπίδα από τη «χάρτινη πολυκατοικία» του Αιγίου. Ο 8χρονος Ανδρέας, που εντοπίστηκε τα μεσάνυχτα από τα σωστικά συνεργεία, έδινε και έπαιρνε δύναμη από τους πυροσβέστες και τον πατέρα του.
– Ανδρέα, τι κάνεις;
– Καλά είμαι.
– Πονάς καθόλου;
– Όχι.
– Κάνε υπομονή, σε δέκα λεπτά θα σε βγάλουμε.
– Μιλάς με κανέναν;
– Ναι, με τον Πάνο.
Μαζί τότε με τον Κωνσταντίνο Νίκα. Τον πατέρα του διασώστη που τις τελευταίες μέρες σώζει ζωές, στα χαλάσματα της Τουρκίας.
Ο ίδιος δηλώνει πανέτοιμος να βοηθήσει και τώρα στην Τουρκία αν του ζητηθεί.
Πριν μας αποχαιρετήσει το πρωί στη Θεσσαλονίκη, ο διασώστης του ΕΚΑΒ μας έδειξε και φωτογραφίες από τα όσα ακολούθησαν μετά από μήνες. Όταν με τον μικρό Ανδρέα στην αγκαλιά του, απολάμβαναν μαζί ένα δείπνο σε ταβέρνα, ξέγνοιαστοι και χαρούμενοι. Μια νύχτα που δεν θύμιζε σε τίποτα εκείνη της 17ης Ιουνίου του 1995.
«Νιώθεις ένας γίγαντας που μπόρεσες να αλλάξεις τη μοίρα»
Ο Γιώργος Βάγγος, ο διασώστης ΕΚΑΒ που έσωσε τον μικρό Ανδρέα μιλάει αποκλειστικά στο «LIVE NEWS» και στον Νίκο Ευαγγελάτο.
«Δεν είμαστε ήρωες αλλά οι ομάδες είναι ήρωες. Τότε, στον σεισμό στο Αίγιο μπήκα και δεν χωρούσαμε. Έπρεπε να μπούμε κάτω από το δοκάρι. Έβγαλα ακόμη και τη ζώνη και το κράνος και ακουμπούσα με την κοιλιά. Μάλιστα τότε ένιωσα και ένα μετασεισμό. Τα συναισθήματα είναι τέτοια που ξαφνικά νιώθεις ένας γίγαντας που μπόρεσες να αλλάξεις τη μοίρα και τη ροή των πραγμάτων, τη μοίρα».
