Η μητέρα του Χρήστου Κουμπενά, 18 χρόνων, που έδωσε έναν μεγάλο αγώνα κόντρα στα συμφέροντα του νησιού, μίλησε στο «Τούνελ».
«Ευχαριστώ πολύ τη Δικαιοσύνη. Δέχθηκα ελάχιστες ερωτήσεις από το δικαστήριο γιατί είχαν καλυφθεί με τα όσα τους είχα πει. Τους μετέφερα την αλήθεια μου, τον πόνο μου, αυτά που πέρασα επί τέσσερα χρόνια για να φτάσω σε αυτό το σημείο. Δεν έχανα την ελπίδα μου. Πάντα έλεγα ότι θα κερδίσω και θα δικαιωθούν τα παιδιά. Από την αρχή πίστευα ότι τους έκλεισαν το δρόμο και σκοτώθηκαν. Μόνη μου έκανα τον αγώνα μου και δικαιώθηκε ο γιος μου και το άλλο παιδί, ο οδηγός. Δεν πίστεψα ούτε στιγμή το αφήγημά τους», ανέφερε η Σωτηρία Κουμπενά.
Έγινε η ίδια ντέντεκτιβ και αγωνίστηκε μέχρι τέλους για να τιμωρηθούν οι ένοχοι.
«Καθόμουν ώρες ατελείωτες για να δω τι ώρα θα περάσει το απορριμματοφόρο και να φωτογραφίσω τη σκηνή. Ευτυχώς που ήταν ένας μάρτυρας που με είδε να κάθομαι στη μάντρα και μου είπε τι είχε συμβεί.»
Η τραγική μάνα αναφέρθηκε και στα πορίσματα των πραγματογνωμόνων. Με τη δεύτερη έκθεση άνοιξε ο δρόμος για τη δικαίωση.
«Ο πρώτος πραγματογνώμονας έβγαλε μία πρόχειρη έκθεση που δεν έπεισε το δικαστήριο και τους εισαγγελείς. Ανέφερε πως το μηχανάκι πήγαινε με 81 km/h. Σε αυτή την περίπτωση το παιδί μου δεν θα υπήρχε, γιατί θα χτύπαγε στην απέναντι μάντρα και το μηχανάκι θα είχε διαλυθεί. Ο κύριος Μαδιάς που διορίστηκε από τη Δικαιοσύνη και όχι από εμένα που έλεγαν κάποιοι ότι τον πλήρωσα, στην έκθεση που έβγαλε, όριζε την ταχύτητα στα 51 km/h. Επόμενο ήταν λοιπόν να ενεργήσω κι εγώ αναλόγως.»
Η ίδια θέλησε να στείλει και ένα μήνυμα στις μανάδες των παιδιών που μπορεί να πέρασαν ή να περνούν και αυτές ίδιες έναν παρόμοιο Γολγοθά.
«Θα ήθελα να τους πως να μην τα παρατάνε, να αγωνίζονται για τη δικαίωση των παιδιών τους και να κάνουν τον αγώνα αυτόν που έκανα κι εγώ. Ευχαριστώ το Θεό, που τουλάχιστον έχω το παιδί μου στο κοιμητήριο και μπορώ να πηγαίνω και να του ανάβω το καντήλι του. Υπάρχουν και χειρότερα, άλλες μανάδες δεν έχουν ούτε αυτό. Να μην τα παρατάνε λοιπόν και να αγωνίζονται.»
«Θέλω απλώς να τελειώσει το έργο με τις μπάρες, να γίνει κάτι και να μη χτυπήσει και κάποιο άλλο παιδί. Κάθε δικαστήριο που γινόταν ήταν και ένας θάνατος για μένα. Το χειρότερο όμως είναι να βλέπεις τις φωτογραφίες του παιδιού σου σε αυτή την κατάσταση… Θέλω όμως να θυμάμαι τον Χρήστο μου όπως ήταν. Ορκίστηκα όταν έθαβα το παιδί μου ότι θα φτάσω μέχρι την κυρία Νικολούλη για να μάθω την αλήθεια και το έκανα. Σας ευχαριστώ όλους από τα βάθη της ψυχής μου, εσάς και το δικαστήριο. Πήρα μία μικρή ικανοποίηση, δεν κέρδισα τίποτα άλλο.»
