«Είμαι της ζωής σου ο ένας, δε με σβήνει κανένας κι αν με άλλους μιλάς, κι ώρες-ώρες γελάς, κατά βάθος πονάς, γιατί σκέφτεσαι εμένα...»
Λίγο πριν το μεγάλο φινάλε του αποψινού πάρτι στο «Σπίτι με το MEGA» Θέμης Αδαμαντίδης, Κατερίνα Στανίση και Γιάννης Καψάλης τραγούδησαν «υπάρχω» κι άπαντας… κόντεψαν να γκρεμίσουν τη σκηνή.
Πρόκειται για ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια του τεράστιου Στέλιου Καζαντζίδη σε μουσική Χρήστου Νικολόπουλου και στίχους του Πυθαγόρα. Κυκλοφόρησε το 1975 και ανήκει στον ομώνυμο δίσκο, ο οποίος περιλαμβάνει κι άλλα ιστορικά τραγούδια όπως το «Κάτω από το πουκάμισό μου».
«Φίλοι μου, ο δίσκος που ακούτε αυτή τη στιγμή έχει τίτλο ‘Υπάρχω’ και γράφτηκε με τη συνεργασία του Πυθαγόρα και του Χρήστου του Νικολόπουλου. Ο τίτλος είναι συμβολικός και αφορά εσάς και εμένα. Υπάρχω σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος, απ’ τον καιρό που εσείς, οι γνωστοί και άγνωστοι φίλοι μου, με αγαπήσατε και με κάνατε δικό σας. Υπάρχω εφόσον εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι εκφράζω τους καημούς, τα προβλήματά σας, την πίκρα της ξενιτιάς, τον μόχθο του εργάτη, την εγκατάλειψη, τη μοίρα του ανθρώπου της συνοικίας. Και θα υπάρχω όσο υπάρχουν ταπεινοί, αγνοί και τίμιοι άνθρωποι του λαού. Γιατί μόνο στην καρδιά του λαού ζω. Εκεί είναι το σπίτι μου, εκεί γεννήθηκα, εκεί θα πάψω κάποτε να υπάρχω. Σας ευχαριστώ» έλεγε το 1975 ο Στέλιος Καζαντζίδης προλογίζοντας τον δίσκο «Υπάρχω», έναν χρόνο μετά την πτώση της δικτατορίας και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο.
Απόψε, 48 χρόνια μετά, αποκλειστικά για τους φίλους του MEGA από τρεις εκ των σημαντικότερων τραγουδιστών της γενιάς τους.
