Στον καναπέ της εκπομπής «Πάμε Δανάη!» έκατσε το πρωί της Δευτέρας η Ρένια Λουιζίδου.
Η αγαπημένη ηθοποιός, η οποία πρωταγωνιστεί στη θεατρική παράσταση «Sexy Laundry» στο θέατρο «Κάππα» με τον Σπύρο Παπαδόπουλο, για δεύτερη σεζόν, μιλά για το έργο και την καριέρα της.
«Μεγαλύτερη ζεστασιά προς το θέατρο»
«Ο κόσμος μετά την πανδημία έχει μια ζεστασιά μεγαλύτερη για το θέατρο από ό,τι προ. Η κλεισούρα σίγουρα… τρελάθηκαν οι άνθρωποι, ήθελαν να βγουν έξω να συναναστραφούν. Πιστεύω ότι το θέατρο είναι μια από τις πιο οικονομικές λύσεις εξόδου, πολύ λίγα πράγματα μπορείς να κάνεις με 15 και 20 ευρώ, ούτε δύο ποτά δεν είναι. Το πιο σημαντικό από όλα ήταν ότι κινδύνεψε και όταν μπορείς να έχεις κάτι, την στιγμή που πας να το χάσεις το εκτιμάς περισσότερο. Αν δε μας έκλειναν μπορεί να μην τους λείπαμε».
Περιγράφοντας την υπόθεση της παράστασης λέει:
«Είναι ένα ζευγάρι μετά τα 50 που ψάχνει να βρει τι έκανε ο χρόνος στην σχέση τους. Στην αρχή των παραστάσεων έβλεπα νεότερο κόσμο κάτω και έλεγα τι κάνουν εδώ. Είναι τόσο αναγνωρίσιμα πράγματα για τις σχέσεις των ανθρώπων όταν περάσει η πρώτη φόρα. Συνηθίζεις να είναι ένας άνθρωπος δίπλα σου και τον θωρείς δεδομένο. Έρχεται και η κούραση της καθημερινότητας και ξεχνάς τα πράγματα που πρέπει να διεκδικήσεις».
Όσο για το αν έχει κοινά με την ηρωίδα που υποδύεται;
«Είμαι πολύ κοντά στον τρόπο που σκέφτεται η ηρωίδα, όχι τόσο στα ‘κόκκινα’ όσο είναι εκείνη. (…) Αν δύο άνθρωποι συντονίζονται και δεν επιβάλλει ο ένας στον άλλον έναν τρόπο ζωής ή διαχείρισης της ζωής, ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει αρκεί να είναι ταυτόχρονη η πορεία προς τα κάπου. Το ζήτημα είναι εσύ και εγώ να είμαστε σε μια σχέση και πάμε προς την ίδια κατεύθυνση. Ποια είναι η κατεύθυνση είναι δικός μας λογαριασμός».
«Μεγάλωσα στα μάτια του κόσμου»
Αναφερόμενη στην ηλικία και το κατά πόσο αυτή επηρεάζει την καριέρα της σημειώνει:
«Μεγάλωσα μπροστά στα μάτια του κόσμου. Αν πατήσεις στην τηλεόραση είναι σαν φωτογραφικό άλμπουμ της ζωής μου, από ποιον να κρυφτώ; Θεωρώ ότι οι γυναίκες υφιστάμεθα μια αδικία με την έννοια ότι είμαστε σε έναν κύκλο νομοτελειακό, είναι κάτι για το οποίο δεν ευθύνεσαι, είναι κάτι που είναι η φύση και θα έρθει για όλους αλλά οι γυναίκες πρέπει να απολογηθούμε για αυτό. Είναι αόρατη κοινωνική πίεση να κρατηθείς σε κάτι που ήσουν.
»(…) Το πρωί που σηκώνεσαι από το κρεβάτι, 55 χρόνων, θέλει λάδωμα το σώμα σου. Είναι και το μέσα, άντε και έλυσες αυτό που βλέπει ο άλλος, αυτό που νιώθεις εσύ στις δυνάμεις που δεν είναι ίδιες… Εύχομαι να μην ξαναχρειαστεί να κάνω ολόκληρη σεζόν τηλεόραση και θέατρο μαζί, δεν μπορώ να το υποστηρίξω, δε διαθέτω αυτήν την ενεργεία».
Όσο για το κατά πόσο η ηλικία επηρεάζει την εργασία;
«Στο θέατρο υπάρχουν ρόλοι για όλες τις ηλικίες, μεγαλώνοντας είναι και πολύ πιο ενδιαφέροντες, πιο σύνθετοι, πολυεπίπεδοι. Στην τηλεόραση είναι αλλιώς τα πράγματα, στα 40 είσαι η πρωταγωνίστρια και στα 45 η μαμά της πρωταγωνίστριας. Περνώντας και τα χρόνια σε αυτήν τη δουλειά καταλαβαίνεις ότι δεν είναι ούτε στην ποσότητα του ρόλου… σημασία έχει να έχει ζουμί όχι να είναι ο κεντρικός ρόλος».
