Η Ιωάννα Τριανταφυλλίδου μίλησε για όλα στην πρωινή εκπομπή «Πάμε Δανάη».
Η αγαπημένη ηθοποιός μίλησε για την εμπειρία των «Παγιδευμένων», λέγοντας πως χαίρεται που γνώρισε την Αγγελική, την ηρωίδα που υποδυόταν στην επιτυχημένη σειρά.
«Ήταν μία αξιοθαύμαστη γυναίκα, δυναμική όταν χρειαζόταν, που παραδινόταν απόλυτα και στον έρωτα. Δεν ξέρω πόση δύναμη και κουράγιο χρειάζεται στους γονείς που στην πιο ευχάριστη στιγμή της ζωής τους όταν περιμένουν το παιδί τους, χάνουν τον σύντροφό τους. Λόγω των σπουδών ψυχολογίας, όταν παίρνω ένα κείμενο, προσπαθώ πρώτα να κατανοήσω εγκεφαλικά τον χαρακτήρα και μετά να περάσω στην πράξη».
Όπως λέει, θεωρεί πως είναι ωραίο καμιά φορά να ορμάς και να δοκιμάζεις και στην πράξη, χωρίς να σκεφτείς με τη λογική. Μίλησε όμως, και για την απώλεια των παππούδων της αλλά και για τη σειρά που θα συμμετάσχει.
«Έχω αντιμετωπίσει τις απώλειες των παππούδων και των γιαγιάδων σε έναν σχετικά ομαλό κύκλο ζωής, αλλά η μια γιαγιά ήταν μαμά μου, εκείνη που με μεγάλωσε. Συμμετέχω στη σειρά «Ζωή», στη δική μου ιστορία πρωταγωνιστεί η σχέση πατέρα – κόρης, με έναν πατέρα που δεν ζει εδώ και χρόνια. Καλό είναι στη ζωή να παίρνουμε απόσταση από τα πράγματα για να συνειδητοποιούμε αν αυτά που θέλουμε είναι δικά μας ή είμαστε εγκλωβισμένοι».
Οι γονείς της, στήριζαν όλα όσα έκανε, αλλά όταν κατάλαβαν ότι εννοούσε ότι θα γίνει ηθοποιός θορυβήθηκαν.
«Οι γονείς μου είναι υποστηρικτικοί και fan της δουλειάς μου. Η μητέρα μου έχει άγχος και βλέπει τα πάντα δύο φορές, την πρώτη παρατηρεί και τη δεύτερη θα αφεθεί. Ο πατέρας μου είναι πιο αγνός θεατής από την πρώτη φορά, έχει δε ένα χαρακτηριστικό γέλιο που στο θέατρο εντόπιζα πάντα που ακριβώς καθόταν».
Αναφέρθηκε και στα εφηβικά της χρόνια, λέγοντας:
«Ήμουν το παιδί που θα με έβγαζαν από την τάξη για να με πάνε στον λυκειάρχη, αλλά δεν τους πήγαινε τελικά η καρδιά να μου δώσουν αποβολή. Με έπιανε σπαστικό γέλιο στην τάξη, άκουγα τα σαρδάμ του μαθηματικού σε σημείο που ερχόταν από πάνω μου και με κοιτούσε για να δει αν ξαναγελάσω».
Η Ιωάννα Τριανταφυλλίδου αναφέρει πως δεν μπορούσε να αρνηθεί την πρόταση για τις «Οκτώ γυναίκες» του Ρόμπερτ Τόμα.
«Υποδύομαι την καμαριέρα Λουίζ. Είναι οκτώ υπέροχοι χαρακτήρες που συνυπάρχουν με έναν μαγικό τρόπο, όπου ενώ η μια δεν θέλει να βλέπει την άλλη, δεν μπορεί να ζήσει και χωρίς την άλλη. Το έργο έχει γέλιο, σασπένς, συγκίνηση, χορό, τραγούδι και η συνεργασία με τον σκηνοθέτη Χρήστο Σουγάρη ήταν κάτι που ήθελα να μου συμβεί».
«Τα γυρίσματα μου στους «Παγιδευμένους» ήταν σε συγκεκριμένες ιστορίες, ενώ θα ήθελα να συναναστραφώ με περισσότερους ηθοποιούς από το καστ. Προσωπικά χαίρομαι που ήμουν στους «Παγιδευμένους», πήρα πολλά από αυτή τη δουλειά και αυτό κρατάω. Πάντα υπάρχουν πράγματα που δεν πάνε καλά όπως ακριβώς σε όλες τις δουλειές, αλλά σε καμία περίπτωση σε βαθμό που να μου μαυρίσει την εμπειρία μου στη σειρά».
Αναφερόμενη στο εάν τα ζευγάρια θα έπρεπε να εργάζονται μαζί είπε:
«Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος κανόνας για το αν είναι καλό ή κακό να είσαι στον ίδιο χώρο με τον σύντροφό σου, έχει να κάνει με τους χαρακτήρες των συντρόφων. Στην περίπτωση μου είναι χαρά και δώρο να συνεργάζομαι με τον Κίμωνα (Κουρή). Το χάρηκα πολύ, μακάρι να ξανασυνεργαστούμε, χωρίς να αποτελεί αυτοσκοπό. Η γνωριμία μας με τον Κίμωνα μετράει πολλά χρόνια, ήμασταν συμφοιτητές. Στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, ήταν η πρώτη μου γνωριμία και χειραψία στη σχολή. Είχαμε παραμείνει φίλοι από τότε, μέχρι να ξαναβρεθούμε σε κάποιες δουλειές. Δεν μου αρέσει να μαλώνω, πρέπει να ξεπεράσω τα όρια της υπομονής και της αντοχής μου προκειμένου να τσακωθώ. Πάνω στα νεύρα μπορεί να πεις πράγματα που δεν τα εννοείς. Από μικρή πάντα σκεφτόμουν πώς ακούγονται αυτά που λέω, έπαιρνα απόσταση από τα πράγματα».
Όπως λέει, οι άνθρωποι κουβαλάνε θυμό, και προφανώς και θα ακούσεις πράγματα για σένα από ανθρώπους που δεν σε γνωρίζουν.
«Στα social media ή σε εκπομπές σχολιάζουν τον χαρακτήρα μου από ένα βλέμμα μου ή μια λέξη, χωρίς καν να με ξέρουν. Ως άνθρωπος δεν είμαι καθόλου επικριτική, θέλω να έχω ολοκληρωμένη εικόνα για κάποιον πριν εκφέρω άποψη. Δεν ξέρω τι κουβαλάει ο καθένας στο μυαλό του. Ζούμε σε μια εποχή θυμού και βίας, μακάρι να ήταν τα ‘’πεσίματα’’ όπως αυτά που συζητάμε και όχι να στέλνουμε ένα 15χρονο παιδί στο νοσοκομείο για την ταυτότητά του. Δεν χωράει στο κεφάλι μου με τι τρόπο μπορεί ο καθένας να βγάλει την οργή, το θυμό, τα προβλήματα, τα κόμπλεξ και τις φοβίες του επάνω στους άλλους».
