Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου μίλησε στο «Buongiorno» για την επιτυχία της στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, για την υιοθεσία που της άλλαξε την ζωή, την ανίατη πάθησή της και για το μότο της ζώης της.
Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου, έγραψε ιστορία στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, χαρίζοντας στην Ελλάδα το χρυσό μετάλλιο στα 50 μέτρα ύπτιο S4.
Η «χρυσή» Παραολυμπιονίκης, μίλησε στο «Buongiorno» για την επιτυχία της στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού.
«Από την αρχή για μένα το Παρίσι ήταν γιορτή, ήξερα ότι θα τελειώσω την καριέρα μου με τους αγώνες και είπα να πάω και να το χαρώ. Μόνο δέος μπορείς να νιώσεις ακούγοντας τον εθνικό ύμνο. Επικρατούσε σεβασμός και απόλυτη ησυχία. Θεωρώ ότι το ένιωθαν και οι ίδιοι ότι έχουμε ως Έλληνες μια ιστορία», είπε αρχικά η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου.
«Μικρή, ήθελα να ασχοληθώ με την ενόργανη γυμναστική, αλλά η μετέπειτα αναπηρία μου, δεν μου το επέτρεψε. Μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω θεραπευτική κολύμβηση. Στην αρχή δεν μου άρεσε. Μετά είπα πως θα γίνω «κάτι μεγάλο». Δεν με πίστευαν. Είπα πως θα το φτάσω μέχρι τέλους», συμπλήρωσε.
Η αθλήτρια μέχρι τα 5 της χρόνια, όπως αποκάλυψε, ζούσε σε ορφανοτροφείο.
«είναι καθαρές εικόνες, θυμάσαι καθαρά. Ήταν δύσκολα, ήταν μία κατάσταση «ίδρυμα», που δεν έχεις πολλά ερεθίσματα. Όταν υιοθετήθηκα, ένιωσα ότι πηγαίνω σε μία μεγάλη αγκαλιά, είχα ανάμεικτα συναισθήματα, δεν το καταλαβαίνεις ακριβώς. Νιώθεις μια ανασφάλεια, και πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι να αντιληφθώ ότι είμαι ασφαλής και ότι όλα καλά», δήλωσε.
Για το bullying που υπέστη στο σχολείο: «Στο δημοτικό θεωρούσα το bullying ως κάτι δεδομένο. Στο γυμνάσιο που άρχισα να καταλαβαίνω και να αντιδρώ πέρασε σε άλλο επίπεδο, στους ξυλοδαρμούς. Κάθε παιδί που περνά bullying κρύβει τεράστια δύναμη μέσα του, οι άλλοι δεν γνωρίζουν τι δύναμη κουβαλάμε μέσα μας».
Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου, αναφέρθηκε στην πάθησή της, το σύνδρομο του δύσκαμπτου ατόμου.
«Στην παρατεταμένη κίνηση, οι μύες γίνονται δύσκαμπτοι, δεν μου επιτρέπουν περαιτέρω κίνηση. Σε αυτό γίνεται σε πολλούς μύες του σώματός μου. Νιώθω πολύ πόνο, ακόμα και να σκίζεται ο μυϊκός μου ιστός. Κάνω πλασμαφαιρέσεις και αυτό με βοηθάει πάρα πολύ, και λαμβάνω και κατάλληλη αγωγή που μειώνει τους σπασμούς μου», αποκάλυψε.
«Οι γονείς μου, και η μητέρα μου που έχει φύγει από την ζωή μου είχαν δώσει αξίες. Λίγο πριν τον τερματισμό, σε κάθε μου αγώνα, κάνω το σήμα της νίκης, ήταν το σήμα που με χαρακτήριζε στην σχέση μου με την μητέρα μου. είχαμε μεγάλο δέσιμο. Το κλείσιμο των ματιών που έκανα, είναι καθαρά στοιχείο του πατέρα μου. Κράτησα κάθε στοιχείο των γονέων μου, και όταν είδα τον πατέρα μου και τον αδερφό μου στο αεροδρόμιο, ήταν το μεγαλύτερο δώρο. Δεν θέλησα ποτέ να αναζητήσω τη βιολογική μου οικογένεια. Αυτά τα κάνουν οι άνθρωποι που δεν έχουν περάσει καλά, και δεν έχουν λύσει τα πράγματα μέσα τους. Γονέας είναι αυτός που μεγαλώνει ένα παιδί», προσέθεσε η «χρυσή» Αλεξάνδρα Σταματοπούλου.
«Είμαι ερωτευμένη 16 χρόνια με τον ίδιο άνθρωπο, είμαστε καλά και περνάμε καλά. Το μότο της ζωής μου είναι: «δεν υπάρχουν όρια σε αυτό που θέλουμε να κάνουμε. Μπορεί να κάνεις τα πάντα, χωρίς να ενοχλείς κανέναν και χωρίς να σε ενοχλούν», κατέληξε.
