Καλεσμένος στην εκπομπή «Buongiorno» ήταν το μεσημέρι της Τετάρτης ο Οδυσσέας Σταμούλης.
Ο γνωστός ηθοποιός μίλησε για την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί, «Ο Ζηλιαρόγατος» η οποία βρίσκεται σε περιοδεία, αλλά και για την απώλεια του γιου του.
«Υποτίθεται ότι η παράσταση ήταν στο τελείωμά της αλλά έχουμε πάει ήδη δύο φορές μέσα στο καλοκαίρι στην Κύπρο, αλλά αυτό που λένε ‘επαναλαμβάνεται λόγω επιτυχίας’… μάλλον θα ξαναπάμε. Είναι από τις πιο ωραίες φορές που είμαι πάνω στην σκηνή γιατί πραγματικά είναι τόση η ανταπόκριση του κόσμου που νομίζεις ότι γίνεται μια διάδραση που είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα, περνάμε πάρα πολύ καλά. Με αυτά τα παιδιά συνεργαζόμαστε πολύ τα τελευταία χρόνια, είμαστε δεμένοι σαν φίλοι».
Για την απώλεια του γιου του
«Όσο μπορώ καλά, με την έννοια ότι προσπαθεί κανείς να δει την κάθε ημέρα σαν καινούργια αλλά αυτό δεν είναι πάντα εύκολο. Έχει ίσως ο άνθρωπος μία ικανότητα να ζει όσο είναι να ζει, δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό».
Όπως λέει ο ίδιος:
«Εγώ για τον πιτσιρικάκο μου δε θέλω να μιλάω γιατί μου φαίνεται σαν άδικο για πολλά άλλα παιδιά των οποίων οι γονείς δεν έτυχε να είναι αναγνωρίσιμοι γιατί ο πόνος της απώλειας είναι για όλους τους γονείς το ίδιο, όσοι γνωστοί ή όχι είναι, και το να σου λείπει το παιδί είναι το ίδιο όποιος και να είσαι. Γι’ αυτό αποφάσισα και δεν τον έχω κάνει μέχρι τώρα να τον θυμάμαι δημόσια».
Αναφερόμενος στην τραγωδία των Τεμπών:
«Θέλω να κάνω μια παράκληση να μείνουν ενωμένοι γιατί το θέμα τους δεν είναι απλά η απώλεια ενός παιδιού και ένας γονιός που μένει πίσω. Να μείνουν ενωμένοι να κυνηγήσουν την υπόθεσή τους μέχρι το τέλος γιατί μοιάζει να είναι και πολιτική. Να το κυνηγήσουν μέχρι τέλος και να σκεφτούν πόση δύναμη από αυτούς παίρνουμε εμείς. Εγώ δεν ξέρετε πόσο δύναμη αισθάνομαι όταν τους βλέπω να αγωνίζονται, είναι σαν να είμαστε και εμείς εκεί και μας δίνετε δύναμη».
Ο γνωστός ηθοποιός κλείνει φέτος 40 χρόνια στο θέατρο.
«Φέτος κλείνω τα 40 χρόνια στο θέατρο, επί χρόνια πίστευα ότι κανέναν δεν αφορά τι περνάει ο ηθοποιός στα προσωπικά του. Εμείς είμαστε εκεί για να μεταφέρουμε ένα χαρμόσυνο, ας είναι δράμα ή κωμωδία, η ψυχαγωγία είναι το ίδιο, η λύτρωση, και δεν κάνουμε εμείς ψυχοθεραπεία. Πάνω στην σκηνή έπιασα τον εαυτό μου να ντρέπεται για τον λόγο του ότι θεραπευόμουν και εγώ, μου έκανε καλό, μακάρι να είχα 5 παραστάσεις την ημέρα».
