Η Χριστίνα Βραχάλη και η Κλινική Ψυχολόγος Άννα Κανδαράκη, μίλησαν στην εκμπομπή «Όλα για τη Ζωή μας Vita» για την σχέση μεταξύ αδελφών και τις παραμέτρους.
Για την σχέση της με την αδελφή της η Χριστίνα Βραχάλη ανέφερε πως, «δεν είχαμε ποτέ ιδιαίτερα προβλήματα στην σχέση μας με την αδερφή μου. Πολλές από τις οικογενειακές στιγμές μας η αδερφή μου, Ελεάνα Βραχάλη, τις έκανε στίχους. Σε όλες τις σχέσεις χρειάζεται προσπάθεια, δεν έχει σχέση εάν υπάρχει σχέση εξ αίματος και ότι αυτό είναι υποχρεωτικό. Πρέπει να κατανοήσεις, να σεβαστείς, να βιώσεις».
Η κ. Κανδαράκη τόνισε: «Όταν ένας άνθρωπος έχει αδέρφια αλλάζει όλη η κοσμοθεωρία του. Στην ψυχοθεραπεία ρωτάμε εάν κάποιος έχει αδέρφια. Ακόμα και από τον τρόπο που κάθεται κάποιος καταλαβαίνεις αν έχει αδέρφια. Τα μοναχοπαίδια κάθονται στην μέση του καναπέ. Έχουν μάθει να είναι στο κέντρο. Σχεδόν οντά οι σχέσεις των αδερφών δεν είναι καλές. Δεν υπάρχουν αδέρφια στην Ελλάδα που να μην έχουν τσακωθεί έστω μια φορά στην Ελλάδα. Υπάρχει από πίσω το αίσθημα της αδικίας και είναι έντονο και ριζώνει».
«Όταν έρχεται το δεύτερο παιδί έχουν οι δύο να μοιραστούν στον μπαμπά και τη μαμά, που δεν υπάρχει πιο ιερή σύνδεση. Από εκεί ξεκινάει μια σχέση ότι πρέπει να μοιραστώ κάτι το οποίο έχω καταγράψει ότι μου ανήκει. Είναι ανθρώπινο να έχουμε διαφορετική σύνδεση με το κάθε μας παιδί. Δεν γίνεται να υπάρχει η ίδια σχέση από τους γονείς προς τα αδέρφια», σημείωσε η κ. Κανδαράκη.
«Πολλές φορές οι γονείς δεν παραδέχονται την αδυναμία τους σε ένα από τα παιδιά τους, και αυτό που «πονάει» περισσότερο είναι ότι το αρνούνται. Αν το παραδεχτεί ο γονιός αυτό προσφέρει μία ανακούφιση στο άλλο παιδί καθώς είναι θέμα του γονιού και δεν υπάρχει «ευθύνη» στο παιδί. Ακόμα και το όνομα λέει πολλά. Το ότι ένα παιδί έχει το όνομα του πατέρα μας για παράδειγμα, που του είχαμε αδυναμία, παίζει ρόλο. Κάθε παιδί έχει μία μοναδική σχέση με ένα μέλος της οικογένειας. Είναι φυσιολογικό αλλά αν ριζώσει με στραβό τρόπο θα δημιουργήσει βαθιά τραύματα στην ενήλικη ζωή. Ο «ευνοημένος» της οικογένειας, είναι ο πραγματικά αδικημένος στην έξω ζωή, γιατί ο «ευνοημένος» που του χαριζόμαστε επειδή του έχουμε αδυναμία ή επειδή τον θεωρούμε αδύναμο. Συνήθως προσπαθούμε να προστατεύσουμε τον αδύναμο και τον βγάζουμε στην ζωή είτε με το αίσθημα ότι «μου χρωστάνε όλοι άρα πρέπει να με βοηθήσουν» είτε ότι «όντως είμαι αδύναμος άρα πρέπει να ζητάω βοήθεια», συνέχισε.
