Καλεσμένη το πρωί της Παρασκευής στην εκπομπή «Buongiorno» η Μαρία Ναυπλιώτου.
Η αγαπημένη ηθοποιός θα πρωταγωνιστήσει στη θεατρική παράσταση «Το ακρωτήρι» στο θέατρο «Ιλίσια» από τις 6 Δεκεμβρίου.
«Είναι πάρα πολύ ωραίο και καλογραμμένο έργο. Το έργο διαπραγματεύεται την απώλεια της συνείδησης, τον χαμό ενός ανθρώπου και παρακολουθούμε την πτώση αυτής της γυναίκας. Το τραγικό σε αυτές τις καταστάσεις είναι πως υπάρχει πρόβλημα στην έγκαιρη διάγνωση της άνοιας. Υπάρχει η γεροντική άνοια αλλά υπάρχει και μία πιο επιθετική μορφή που παρουσιάζεται σε νέους ανθρώπους. Την παράσταση σκηνοθετεί ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος. Το έργο μας το πρότεινε ο παραγωγός μας και δεν έχει παιχτεί ποτέ ξανά στην Ελλάδα».
Η Μαρία Ναυπλιώτου αποκαλύπτει πως όταν έχασε τους γονείς της πέρασε πολύ δύσκολα αλλά αναζήτησε βοήθεια.
«Με βοήθησε πολύ να διαχειριστώ το πένθος και την οδύνη του να βρίσκονται οι δικοί σου άνθρωποι στο νοσοκομείο. Είδα διαφορετικά τη ζωή. Ζούμε τη ζωή μας υποθετικά και δεν τη ζούμε στο παρόν. Αν δεν έρθεις σε επαφή με τα συναισθήματά σου, θα τα βρεις μπροστά».
Η αγαπημένη ηθοποιός λέει πως διαφωνεί με το ότι το θέατρο είναι ψυχοθεραπεία.
«Ψυχοθεραπεία δεν κάνεις στο θέατρο. Για να ενσαρκώσεις έναν άνθρωπο, πρέπει να γνωρίζεις τα σκοτεινά σημεία του εαυτού σου. Εκτός κέντρου με βγάζει η αγένεια, η βία και η εξαπάτηση. Στην αρχή θυμώνω αλλά μετά καταλαβαίνω πως δεν οδηγεί πουθενά. Η λύση θα έρθει όταν δεχτείς το δύσκολο κομμάτι της εξαπάτησης. Το δύσκολο είναι να το αποδεχτείς. Η ζωή είναι άδικη για όλους μας».
Η Μαρία Ναυπλίωτου είχε υποδυθεί στο παρελθόν την Μαρία Κάλλας στην παράσταση «Master Class» και μίλησε για τη σπουδαία ερμηνεύτρια του 20ού αιώνα.
«Αυτό που βίωσα κάνοντας αυτόν τον ρόλο υπήρχε τόση μοναξιά, πίκρα, ψυχικός εγκλωβισμός. Δεν είχε ανθρώπους κοντά της. Νομίζω πως αυτή η γυναίκα πέθανε από ραγισμένη καρδιά. Ο λόγος που ξεκίνησα ψυχοθεραπεία ήταν γιατί κατάλαβα πως υπήρχαν κομμάτια σκοτεινά μέσα μου τα οποία δεν τα έδειχνα. Και αυτό με ταλαιπωρούσε. Δεν αλλάζουμε απλώς γιατρεύουμε τις πληγές μας».
Αποκαλύπτει επίσης, πως όταν διένυε την τέταρτη δεκαετία της ζωής της, η οποία συνδυάστηκε με τους θανάτους των γονιών της, εξέπεμπτε κάτι ανήσυχο και άγριο.
«Τώρα είμαι πιο σίγουρη. Λέω την ηλικία μου. Είμαι 55 ετών. Είμαι πιο ήρεμη και ήσυχη και ανθρώπινη. Δεν έχω ανάγκη τη ‘μάσκα’ πια».
