Λαοθάλασσα στους δρόμους για την τραγωδία των Τεμπών. Εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες σε όλη τη χώρα ένωσαν τις φωνές τους και ζήτησαν δικαιοσύνη για τα 57 θύματα του σιδηροδρομικού δυστυχήματος.
Όλη η χώρα μία γροθιά, ενωμένοι σε ένα κοινό αγώνα με ένα κοινό αίτημα! Δικαιοσύνη!
Χιλιάδες πολίτες, ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα συγγενών των νεκρών της μοιραίας σύγκρουσης των Τεμπών και βρέθηκαν στη πλατεία Συντάγματος.
«Δεν έχω οξυγόνο», η φράση των παιδιών λίγο πριν καούν ζωντανά έτσι όπως αποτυπώθηκε στο αριθμό έκτακτης ανάγκης 112, η φράση που έγινε σύνθημα στα χείλη όλων.
Νίκος Πλακιάς: Δύο χρόνια μας έκοψαν το οξυγόνο. 57 παιδιά άφησαν χωρίς οξυγόνο.
Μιρέλα Ρούτσι: Η φωνή των παιδιών μας ήταν μια απόδειξη ότι κάηκαν ζωντανά.
Μαρία Καρυστιανού: Ξέρετε πόσος χρόνος τα 3 λεπτά όταν ξέρεις όταν θα πεθάνεις; Ευχαριστούμε, σήμερα κατάλαβαν πολλά, είναι δική σας επιθυμία, μέχρι τέλους, θα βρούμε όλοι μαζί το χαμένο οξυγόνο. Ευχαριστούμε. Θα τα καταφέρουμε.
Η εικόνα από ψηλά αποτυπώνει το μέγεθος του πλήθους που πλημμύρισε το μεσημέρι το κέντρο της Αθήνας. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, από όλες τις κοινωνικές ομάδας ένωσαν τις φωνές και απαίτησαν να ριχτεί φως στα αίτια της τραγωδίας.
Οι συγγενείς αλλά και απλός κόσμος έγραψαν εκ νέου τα ονόματα των θυμάτων έξω από την Βουλή.
Συγκλόνισαν οι συγγενείς των θυμάτων
Ήταν όλοι εκεί οι γονείς της Μαρίας, της Θωμαής, της Χρύσας, της Μάρθης, της Αναστασίας, του Παναγιώτη, του Γιάννη, του Ντέμη, με τη δύναμη που τους δίνουν τα παιδιά τους.
Οι γονείς της 18χρονης Αναστασίας, της μικρότερης επιβάτη του τρένου, ορκίστηκαν στην ψυχή του να παλέψουν για δικαιοσύνη κι έγινε σκοπός της ζωής τους. Θα φτάσουν μέχρι το τέλος.
«Οι ένοχοι είναι με τις οικογένειές τους, σαν να μην έγινε ποτέ. », δήλωσε ο πατέρας της κ. Παπαγγελής.
Πέρασαν 2 χρόνια και όπως λένε δεν τιμωρήθηκε κανείς. Δικογραφίες στα συρτάρια, ευθύνες μπαζωμένες.
«Μόνο οι ένοχοι θέλουν να ξεχάσουν», είπε η Μαρία Καρυστιανού.
«Τα Τέμπη να γίνουν σπίθα για να αλλάξει η πατρίδα μας », είπε ο Βασίλης Χατζηχαραλάμπους, πατέρας 29χρονου Παναγιώτη.
Η Κατερίνα Αντωνοπούλου ήταν στο δεύτερο βαγόνι και σώθηκε. Δύο χρόνια δεν μπορεί να βγάλει από το μυαλό της τις μορφές των παιδιών. Τους είδε και τους μίλησε.
Ο πόνος έγινε οργή, θυμός και ο θυμός αποφασιστικότητα.
Δίπλα στις οικογένειες των θυμάτων, μητέρες που έχασαν και τα δικά τους παιδιά και αναγνωρίζουν τον πόνο. Η μητέρα της Ερατούς, που δολοφονήθηκε από τον πρώην σύζυγό της. Αλλά και η μητέρα του Παύλου Φύσσα.
«Χάσαμε και εμείς το οξυγόνο για μια στιγμή».
Αίτημα του συγκεντρωμένου πλήθους, η πλήρης διαλεύκανση των αιτίων του πολύνεκρου δυστυχήματος και ο καταλογισμός των ευθυνών. Για τα παιδιά τους, που ξέρουν ότι σήμερα από ψηλά ήταν χαρούμενα.
