O Μίμης Δομάζος πάει στην μεγάλη εντεκάδα των αλησμόνητων μεγάλων ποδοσφαιριστών με ένα άστρο που θα λάμπει πάντα.
Νωρίτερα, στο γήπεδο του Παναθηναϊκού ένα τεράστιο πανό αποχαιρετισμού ασπρόμαυρο.
Η απώλειά του σφραγίζει το τέλος μιας εποχής. Μιας εποχής αλλιώτικων ανθρώπων, αλλιώτικου ποδόσφαιρου, αλλιώτικων αθλητών. Ο Δομάζος και όχι μόνο ξεκίνησε από την αλάνα για το γρασίδι, μπήκε στα σαλόνια και βγήκε από αυτά σεμνός, έγινε φίρμα και παρέμεινε ταπεινός, πλούτισε αλλά δεν άλλαξε.
Η σορός έφτασε τυλιγμένη στην σημαία του Παναθηναϊκού, ρίγη συγκίνησης από την κόρη του στο τελευταίο αντίο, ξεχωριστό το αντίο του εγγονού του.
Η τελευταία στάση, το τελευταίο αντίο με ένα φιλί και η πομπή ξεκινά. Η λεωφόρος Αλεξάνδρας πλημμυρίζει από τον ύμνο του Παναθηναϊκού.
Στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης περιμένουν υπομονετικά φίλαθλοι όλων των ομάδων.
Στεφάνι απέστειλε και ο κ. Βαγγέλης Μαρινάκης. Μια καρδιά λουλούδια από τις κόρες του, η Ευαγγελία λυγίζει. Στεφάνια παντού κι όλοι θέλουν να πουν μία κουβέντα για τον άνθρωπο που ετοιμαζόταν να γιορτάσει τα γενέθλια του.
Η μπάλα στα πόδια του «Στρατηγού» πάντα έκανε απίθανα πράγματα, στο χώμα, το γρασίδι και την άμμο.
Μία ολόκληρη εποχή έριξε αυλαία και όλοι κάτι είχαν να θυμηθούν.
Στο στερνό αντίο ο Δομάζος κέρδισε πάλι το αβίαστο χειροκρότημα από τους ανθρώπους που έζησαν το όνειρο, χαρές και επιτυχίες στο πλευρό του.
