Σήμερα συμπληρώνονται 44 χρόνια από τη μεγαλύτερη τραγωδία του ελληνικού αθλητισμού. Την τραγωδία της Θύρας 7 (8/2/81) και τον άδικο χαμό 21 ανθρώπων.
08/02/1981: Πέρασαν κιόλας 44 ολόκληρα χρόνια από εκείνη την αποφράδα ημέρα που βύθισε στη θλίψη ολόκληρη την Ελλάδα.
Μαυρίλα. Θλίψη. Στεναχώρια.
Μερικές από τις λέξεις που περιγράφουν εκείνη τη μαύρη στιγμή. Βέβαια ούτε οι λέξεις δεν είναι αρκετά δυνατές ώστε να αντέξουν τέτοιο βάρος.
Πρόκειται για την ημέρα που έμεινε στην ιστορία για την τραγωδία της Θύρας 7 και τον άδικο χαμό 21 ανθρώπων, που έδωσαν τη ζωή τους για την αγαπημένη τους ομάδα. Ο καιρός περνά, αλλά ποτέ και κανείς δεν πρόκειται να ξεχάσει τα 21 αδικοχαμένα θύματα.
Την μεγαλύτερη τραγωδία του ελληνικού αθλητισμού. Όσα χρόνια και εάν περάσουν θα ζουν στη μνήμη μας. Θα είναι για πάντα μαζί μας.
44 χρόνια από την ημέρα που γράφτηκε με μαύρο χρώμα στο βιβλίο του ελληνικού αθλητισμού και βύθισε στη θλίψη, στην στεναχώρια και στον πόνο ολόκληρη τη χώρα, αφήνοντας πίσω της ένα αναπάντητο «γιατί».
Μια ημέρα που ξεκίνησε ως γιορτή και κατέληξε ως τραγωδία. Από τους πανηγυρισμούς, στο κλάμα. Στον σπαραγμό. Το λιμάνι της περηφάνιας και της εργατιάς από τη χαρά και τον ενθουσιασμό για τη μεγάλη νίκη του Ολυμπιακού στο ντέρμπι με την ΑΕΚ, βυθίστηκε μέσα σε λίγα λεπτά στη θλίψη και σε πόνο ανείπωτο.
Ο «αχόρταγος θεριστής» δεν έδειξε κανένα οίκτο και πετώντας πάνω από το Φάληρο αφαίρεσε τη ζωή από 21 ανθρώπους, που έφυγαν τόσο άδικα.
Ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου εξελίχθηκε στη μεγαλύτερη αθλητική τραγωδία της χώρας, που ακόμα θρηνεί και ψάχνει απαντήσεις για όλα όσα έγιναν εκείνη την αποφράδα ημέρα. Μια μέρα χαράς για τον Ολυμπιακό, που μετετράπη τελικά σε εφιάλτη. Έναν εφιάλτη τον οποίο ευχόμαστε να μην είχαμε ζήσει ποτέ.
Να μην είχαν συμβεί ποτέ όσα έγιναν την 8/2/1981.
«Αδέρφια ζείτε, εσείς μας οδηγείτε – 8/2/81».
