Σπαραγμός της γιαγιάς. Χαϊδεύει τη φωτογραφία του εγγονού της, σα να προσπαθεί να νιώσει ξανά το πρόσωπό του στα χέρια της. Του μιλάει.
Ξέρει ότι δε θα ακούσει ποτέ ξανά τη φωνή του. Έχασε το παλικάρι της στα 21 χρόνια του… το στήριγμά της… το χαμόγελο της ζωής της.
Ο χρόνος έχει μείνει εκεί. Ακριβώς σε αυτό το σημείο. 11 και 18 και 28 δευτερόλεπτα. Η στιγμή που οι 57 ψυχές έπαψαν να υπάρχουν.
Σήμερα, ήταν όλοι εκεί. Στο μνημόσυνο για τα δύο χρόνια από το καταραμένο εκείνο βράδυ. Από τη μοιραία εκείνη σύγκρουση που σκόρπισε τον θάνατο.
Εκείνοι που έμειναν πίσω
Ο πατέρας της Φρατζέσκας λυγίζει: «Ήταν το κοριτσάκι μου», λέει που φώναζε «Δεν έχω οξυγόνο…».
Πρόσωπα χαρακωμένα από τον πόνο. Μαυροφορεμένες ψυχές ανθρώπων δίπλα στα μνημεία των αγγέλων τους.
Τους συγγενείς, ενώνει ο ίδιος πόνος. Η αβάσταχτη απουσία. Ο ατέλειωτος θρήνος που τίποτα δεν μπορεί να τον απαλύνει.
Έχουν γίνει όλοι μια μεγάλη οικογένεια. Αγκαλιάζονται, προσπαθεί ο ένας να δώσει στον άλλο από το κουράγιο που δεν έχει. Από τη δύναμη που ψάχνει να βρει και δεν υπάρχει.
Τη σιωπή «σπάνε» οι λυγμοί των μανάδων. Τα δάκριά τους, δε θα στερέψουν ποτέ. Αναστεναγμοί εκείνων που έμειναν πίσω. Εκείνων που δεν μπόρεσαν ποτέ να κρατήσουν έστω και νεκρά ξανά στην αγκαλιά τους τα παιδιά τους.
Έχουν μοιράσει μεταξύ τους ρόλους. Κάποιος φροντίζει τα μνημεία των παιδιών να έχουν πάντα λουλούδια. Ο παππούς του Τάσου, κάθε Κυριακή, φροντίζει τις ελιές. Άλλοι, ανάβουν τα κεριά. Έχουν όλοι γίνει ένα.
Δύο χρόνια από τη τραγωδία στα Τέμπη. Δύο χρόνια γεμάτα θλίψη, πόνο και θάνατο.
Δίπλα στις μανάδες των Τεμπών η μητέρα της Κυριακής Γρίβα
Η Κυριακή δολοφονήθηκε έξω από το αστυνομικό τμήμα των Αγίων Αναργύρων από τον πρώην σύντροφό της. Σε μία συγκλονιστική ομιλία η μητέρα της Κυριακής εμφανίστηκε με δάκρυα στα μάτια και μίλησε μέσα από την καρδιά της σκορπίζοντας ρίγη συγκίνησης στο συγκεντρωμένο πλήθος που απαιτεί να απονεμηθεί δικαιοσύνη για τις 57 ψυχές που χάθηκαν στα Τέμπη.
