Τέμπη δύο χρόνια μετά, 730 ημέρες μετά το πιο θανατηφόρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στην ιστορία της χώρας με 57 νεκρούς και 85 τραυματίες.
-Μέλος πληρώματος αμαξοστοιχίας: Προϊστάμενος 62 ακούει;
-Μηχανοδηγός: Παναγιώτη είσαι έτοιμος πίσω;
-Μέλος πληρώματος αμαξοστοιχίας: Πίσω έτοιμος από επιβάτες προϊστάμενε.
-Μηχανοδηγός: 62 κλείσε πόρτες είμαστε έτοιμοι.
«Είναι κανείς μέσα στο τρένο;», ακούγεται μία φωνή. Μέσα ήταν όλοι εκείνοι οι φοιτητές. Ο Κυπριανός, η Αγάπη, η Ιφιγένεια. Εργαζόμενοι όπως, ο Νίκος, ο Γιάννης, ο Δημήτρης. Και γονείς όπως η Αθηνά, μητέρα ενός δίχρονου παιδιού.
Τέμπη δύο χρόνια μετά, 730 ημέρες μετά το πιο θανατηφόρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στην ιστορία της χώρας με 57 νεκρούς και 85 τραυματίες.
Η επιβατική αμαξοστοιχία INTERCITY 62 εκτελεί το νυχτερινό δρομολόγιο Αθήνα – Θεσσαλονίκη.
Επιβάτες κάθε ηλικίας, από ηλικιωμένους, γονείς με παιδιά μέχρι φοιτητές.
Το τρένο έχει διανύσει τα τρία τέταρτα της διαδρομής του. Τα αλλεπάλληλα προβλήματα όμως σε ένα κακοσυντηρημένο σιδηροδρομικό δίκτυο θα ακινητοποιήσει την αμαξοστοιχία για 48 λεπτά στα Παλαιοφάρσαλα.
Εξουθενωμένοι επιβάτες γράφουν «ποτέ ξανά με τρένο» όσο οι μηχανοδηγοί αγανακτούσαν για τα προβλήματα που γνώριζαν από πρώτο χέρι.
«Κόψανε κάτι καλώδια στο Παλαιοφάρσαλο. Έπεσαν 25.000 volt στα βαγόνια την ώρα που κατέβαινε ο κόσμος. Γενικά από θαύμα δεν σκοτώθηκε κόσμος. Κυριολεκτικά το εννοώ αυτό που το λέω. Γ** και άφησε τα γενικά», λέει ο Δημήτρης Οίκος στη αδελφή του.
Το τρένο φτάνει με τ’ εμποδίων στη Λάρισα. Αποβιβάζονται 80 επιβάτες και αναχωρεί με συνολικά 352. Τότε γίνεται το μοιραίο λάθος του σταθμάρχη. Τη νύχτα της φονικής σύγκρουσης, με 13 προγραμματισμένα δρομολόγια, επέλεξαν να βάλουν σε έναν από τους κεντρικότερους σταθμούς έναν σταθμάρχη με μηδενική εμπειρία. Έμεινε μόνος του για 40 λεπτά, υπέπεσε σε λάθος και χωρίς καμία δικλείδα ασφαλείας η αντίστροφη μέτρηση για την εθνική τραγωδία άρχισε.
Οι 350 μισοκοιμισμένοι και ταλαιπωρημένοι επιβάτες ξυπνούν από το απότομο φρενάρισμα. Ένας εκκωφαντικός κρότος, ένα μανιτάρι φωτιάς και ύστερα το χάος.
Το τρένο έχει μόλις συγκρουστεί μετωπικά με εμπορικό συρμό. Από τις 23.09 δύο τραίνα κινούνταν στην ίδια γραμμή για 12 λεπτά και συνολικά 18 χιλιόμετρα χωρίς κανείς να το καταλάβει.
-Το 62 από πού το έδιωξες;
-Ε;
-Από πού το έδιωξες το 62;
-Στην γραμμή κα… ανόδου κανονικά.
-Γιατί αυτοί λένε ότι έχει γίνει εμπορικό με τέτοιο, έχει γίνει σύγκρουση.
-Αμάν!
-Πότε έγινε αυτό;
Όσο το μπάχαλο του κράτους έπαιρνε τα ηνία, οι επιβάτες προσπαθούσαν να βγουν ζωντανοί από την επίγεια κόλαση.
Το «πάρε με όταν φτάσεις» έγινε «μπαμπά καιγόμαστε». Οι περισσότεροι γονείς όμως ενημερώθηκαν για την σύγκρουση από τις τηλεοράσεις.
Όσο ο άπειρος σταθμάρχης προσπαθούσε να καταλάβει και να εξηγήσει τι είχε γίνει γονείς συγκεντρώνονταν μέσα στην νύχτα στον σταθμό περιμένοντας να δουν το παιδί τους να βγαίνει από τα πούλμαν των επιζώντων.
«Στα Τέμπη έγιναν όλα λάθος». Σε αυτό καταλήγει το πόρισμα που είδε χτες το φως της δημοσιότητας.
Οι πρώτες δηλώσεις των επιζώντων εκείνη την νύχτα στις 2 τα ξημερώματα έδιναν την απόκοσμη εικόνα η οποία αποκαλύφθηκε με το πρώτο φως της ημέρας.
«Εντελώς ξαφνικά αφού βρήκε ο ένας τον άλλον. Φωνάξανε ο ένας τον άλλον, πιαστήκαν στο χέρι και λέει ”βρήκαμε μια τρύπα, βρήκαμε από μια τρύπα στο δάπεδο”. Αυτό ήταν η σωτηρία τους. Μου είπαν οι άνθρωποι ότι από αυτό το βαγόνι δεν γλίτωσε κανένας και μάλιστα είχαν παραξενευτεί πως γλίτωσαν τα δικά μας τα παιδιά. Τι να σας πω … μια τρύπα μας έσωσε», δήλωσε ο πατέρας του Στέλιου Στρατέλου.
Δεν συνέβη το ίδιο στην περίπτωση της Κλαούντια και του Βασίλη.
«Καθόμασταν στο κυλικείο, πίναμε καφέ και ακούγαμε μουσική. “Μήπως να πάω να κοιτάξω πίσω αν υπάρχει θέση να κάτσουμε;”, είπα στην Κλαούντια, και μου λέει ”πήγαινε τώρα”», περιέγραψε ο Βασίλης, σύντροφος της Κλαούντια.
Κι αυτή η στιχομυθία έμελλε να σώσει τον έναν από τους δύο. Ο 20χρονος Βασίλης σηκώθηκε για να ψάξει καλύτερες θέσεις στα πίσω βαγόνια όσο η 20χρονη Κλαούντια τον περίμενε στο κυλικείο.
«Μπήκα στο τρίτο βαγόνι περπάτησα για 10 βήματα άκουσα ένα ”μπαμ” και λιποθύμησα για 15 λεπτά. Το κορίτσι μου ήταν στο κυλικείο στο χειρότερο βαγόνι. Είμαι σίγουρη ότι φώναζε μαμά και δεν με άφησαν να το βοηθήσω», συμπλήρωσε ο Βασίλης.
Ποιος να καταλάβει τι νιώθουν αυτοί οι γονείς που ήλπιζαν, έψαχναν με φωτογραφίες στο χέρι, γονάτιζαν και ξανασηκώνονταν για να κληθούν στο τέλος να κάνουν ό,τι δυσκολότερο υπάρχει…
«Να πάρω το κορίτσι μου στην κάσα. Αυτό περιμένω. Μπήκε κοπελάρα! Και η ΤΡΑΙΝΟΣΕ τι μου επέστρεψε κάσα; Ερωτώ», ανέφερε ο πατέρας της Ελπίδας Χούπα.
Και την μητέρα της να λέει και να συγκινεί: «Όσο σκέφτομαι ότι δεν θα αγκαλιάσω το παιδί μου πάλι… Εύχομαι κανένας γονιός να μην το περάσει αυτό, κανένας, κανένας. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα το παιδί».
Η δική τους Ελπίδα πέθανε. Τα δάκρυα στέρεψαν. Ο θυμός, η αγανάκτηση και η δίψα για δικαίωση έχει υπερκαλύψει τα πάντα…
Για τις 57 ψυχές που χάθηκαν. Για εκείνους που έμειναν πίσω και παλεύουν για να δικαιωθούν και για να μην βρεθούν ποτέ ξανά παιδιά χωρίς οξυγόνο.
