Πορευόμενος προς την ολοκλήρωση του κύκλου διαχείρισης του πένθους, ο άνθρωπος σιγά σιγά αποδέχεται τη νέα πραγματικότητα και μαθαίνει να ζει χωρίς αυτόν ή αυτό που χάθηκε
Πρόκειται ουσιαστικά για τη σταδιακή αναδιοργάνωση του ατόμου και της ζωής του και τη συμφιλίωση με την απώλεια.
Για την απώλεια των γονιών του πριν από 6 χρόνια μίλησε ο Δημήτρης Ουγγαρέζος.
«Όταν το σκέφτεσαι θεωρητικά, νομίζεις ότι θα τελειώσει ο κόσμος. Ξαφνικά έρχεται αυτή η στιγμή και βρίσκεις μια δύναμη σαν να είναι σε ένα κουτάκι. Όταν συνέβη αυτό που έκανα ήταν να μην το παλεύω. Δεν έκλαψα αλλά δεν αναρωτήθηκα γιατί δεν κλαίω, είπα ό,τι συμβαίνει θα το δεχτώ. Έτσι μέρα μέρα, σιγά σιγά κατάφερα να δω τους γονείς μου μέσα μου και να δω ότι «είναι εγώ». Κάνω πράγματα και λέω φράσεις που έκαναν και έλεγαν οι γονείς μου. Νιώθω ότι είμαι η ενισχυμένη μου έκδοση μαζί με αυτούς», αποκάλυψε ο παρουσιαστής.
«Ένιωθα έντονες ενοχές για το εάν τα έκανα σωστά. Είχα την ενοχή ότι δεν έκανα οικογένεια και δεν πρόλαβαν να το δουν, από την άλλη σκέφτομαι πως αν είχα κάνει οικογένεια και δεν ήταν ο σωστός άνθρωπος για μένα, ίσως να ήταν καλύτερα που δεν το είδαν. Σκεφτόμουν εάν έκανα ό,τι μπορούσα για να τους δώσω έστω λίγους μήνες ζωής. πέρασα πολλές νύχτες άυπνος. Η δουλειά ήταν κάτι που με προστάτεψε. Δεν ξέρω εάν έχω αντιμετωπίσει το πένθος όπως θα έπρεπε γιατί μπήκα γρηγορά στην δουλειά ή όχι», συνέχισε.
Η ψυχολόγος Υγείας, Άννα Χατζηδημητρίου μίλησε για το πένθος και την διαχείρισή του.
«Το πένθος μας καθορίζει αλλά δεν μας στιγματίζει. Δεν είναι κάτι μόνιμο και μη αναστρέψιμο είναι κάτι που βιώνεται, μία φυσική διαδικασία. Δεν θεωρείται ψυχική διαταραχή και δεν πρέπει να θεωρείται έτσι. Μου αρέσει ο όρος «αποδέχομαι», «δεν το πολεμάω». Δεν είναι κάτι ξένο ή κάτι που πρέπει λύσουμε, είναι κάτι που πρέπει να βιώσουμε για να μεταβολιστούν τα συναισθήματά μας. Η απώλεια είναι «τι συμβολίζει» δηλαδή ποιον συμβολισμό χάνουμε όταν χάσουμε ένα άτομο. Είναι ένα υπαρξιακό ζήτημα που πυροδοτεί πολλά πράγματα, τακτοποιήσεις του παρελθόντος και προβολές του μέλλοντος», τόνισε η ειδικός.
«Το πένθος δεν πρέπει να έχει «πρέπει». Δεν είναι ψυχαναγκαστικό, ο καθένας το βιώνει διαφορετικά. Πολλές φορές με τα κοινωνικά στερεότυπα μπαίνουμε σε καλούπια του «πρέπει». Δεν πρέπει να πιεζόμαστε, ο καθένας πενθεί με τον τρόπο του. Από την άλλη δεν πρέπει να νιώθουμε ενοχή ή ότι τους ξεχνάμε, εάν προχωράμε. Ένα tip που δίνουμε – όπου χρειάζεται – είναι να προχωρά κανείς στην ρουτίνα του γιατί το πένθος δεν φεύγει, απλά μεγαλώνει η ζωή γύρω από αυτό και μικραίνει ο αντίκτυπός του. αρχίζουμε σιγά σιγά και έχουμε ένα γεφύρωμα βγάζουμε προς τα έξω το ποιοι είμαστε μετά το πένθος. Το πένθος μπορεί να «ξυπνήσει» μία ψυχική διαταραχή ή σωματικά και βιολογικά νοσήματα. Πολλές φορές μπορεί να έχουμε αυτοάνοσα ή να πυροδοτηθούν κάποιες προδιαθέσεις, μία κατάθλιψη ή αγχώδης διαταραχή. Το πένθος αυτό καθεαυτό δεν είναι ψυχική διαταραχή. Έχει θλίψη αλλά δεν είναι κατάθλιψη. Πρέπει να το βιώσουμε με τους ρυθμούς μας έως ότου το συμφιλιωθούμε», συνέχισε η κ. Χατζηδημητρίου.
Περισσότερες συμβουλές στο βίντεο.
