Ήταν τα τελευταία 50 μέτρα μιας σπουδαίας καριέρας, η οποία έκλεισε με τον πιο ονειρικό τρόπο.
Είναι έτοιμη να τερματίσει η Αλεξάνδρα θα πάρει το χρυσό μετάλλιο. Πρώτη θέση για την Αλεξάνδρα Σταματοπούλου.
Ανήμερα των γενέθλιων της, η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου κατέκτησε για πρώτη φορά στην καριέρα της το χρυσό μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες.
Η ελληνική σημαία ανέβηκε ψηλά και ο εθνικός μας ύμνος ακούστηκε μέσα στο κατάμεστο στάδιο.
«Δεν ξέρω, έβαλα κλάματα… Το έχουμε παλέψει πάρα πολύ, έτυχαν τόσες αδικίες που έλεγα ”είναι κρίμα”. Κι όμως, λέγαμε ότι έχουμε ψυχή», δήλωσε η χρυσή Παραολυμπιονίκης.
Από το Σάββατο όλοι μιλούν για την χρυσή Ελληνίδα Παραολυμπιονική που έχει την ίδια πάθηση με την Σελίν Ντιον. Το σύνδρομο του δύσκαμπτου ανθρώπου, που την καθήλωσε από τα 14 της σε αναπηρικό αμαξίδιο.
Από το ορφανοτροφείο στην κορυφή του κόσμου
Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου γεννήθηκε στην Ρουμανία από μία πολύ φτωχή οικογένεια που την άφησε σε ίδρυμα. Εκεί έζησε μέχρι την ηλικία των 5, όταν κι ήρθε η υιοθεσία.
«Μέχρι τότε δεν ήξερα τι θα πει θάλασσα, τι θα πει ουρανός» θα πει. «Δεν είχα δει, δεν ήξερα τι είναι θάλασσα, τι είναι ουρανός. Πώς είναι ένα βρέφος και βλέπει κάτι. Ήθελα να επεξεργαστώ τα πάντα», πρόσθεσε.
Χιλιάδες παιδιά στοιβαγμένα, ξυρισμένα κεφαλάκια και μάτια γεμάτα αγωνία και λαχτάρα να τα θέλει κάποιος. Μέχρι τα 7, δεν ήξερε καν να μιλά. Το μόνο που ήξερε ήταν να λέει ήταν το όνομα της. Αλεξάνδρα. Αυτό ήταν το εισιτήριο για μια καλύτερη ζωή.
«Επειδή ήμουν ζωηρό ήταν το τελευταίο που θα διαλέγανε. Όμως τι έγινε, η μητέρα μου είχε χάσει ένα παιδί που το λέγανε Αλέξανδρο. Εδώ καταλήγουμε πως έγινε η επιλογή η δική μου. Με ρώτησε στα ρουμάνικα πώς με λένε και λέω Αλεξάνδρα. Αυτό ήταν για την μαμά μου».
Το μπούλινγκ στο σχολείο και η πάθηση
Μόλις είχε βρει την οικογένεια της. Ένα ζευγάρι Ελλήνων που στην συνέχεια υιοθέτησε ακόμη δύο παιδιά.
Για την μικρή Αλεξάνδρα που στα 6 άρχισε να μαθαίνει την ελληνική γλώσσα τα σχολικά χρόνια ήταν μαρτύριο. «Τα παιδιά μπορούν να γίνουν πολύ σκληρά» θα πει με τις περιγραφές της να σφίγγουν το στομάχι.
«Με γδύνανε, με φτύνανε, με πετούσαν στα σκουπίδια. Εγώ μέχρι να αντιληφθώ τι είναι σωστό, τι είναι λάθος μόνο το ξύλο ένιωθα ότι είναι λάθος γιατί πονούσα σωματικά».
Τα όνειρα της όμως ήταν πιο μεγάλα. Ήθελε να γίνει η νέα Νάντια Κομανέτσι, όμως από αθλήτρια της ενόργανης, η ζωή της επέβαλε να μάθει να ζει με μια αναπηρία.
«Στα 14 μου άρχισα να έχω καψίματα, μουδιάσματα. Οι γιατροί δεν γνώριζαν τι έχω».
Η διάγνωση την λύτρωσε γιατί πλέον γνώριζε τι ήταν αυτό που έπρεπε να αντιμετωπίσει.
«Εμένα δεν με πείραξε. Απλά ήθελα να μου πουν ότι θα φτάσει μέχρι εδώ και δεν θα χάσω κάτι άλλο».
Μεγάλωσε μαζί με ένα σκυλάκι, την Σαπφώ, που αντιμετώπιζε κι αυτό μια μορφή αναπηρίας. Ζούσαμε παράλληλες ζωές θα πει και θα συγκλονίσει.
«Νιώθω ελευθερία μέσα στο νερό»
Μέχρι τα 5 δεν ήξερε καν πως είναι η θάλασσα. Μέχρι τα 14, όταν κι έγινε η διάγνωση δεν της άρεσε καν το κολύμπι. Στα 21 αποφάσισε να δοκιμάσει την θεραπευτική κολύμβηση και στα 31 της έγινε επαγγελματίας κολυμβήτρια.
«Έτσι ξεκίνησα να έχω στόχους, να παίρνω μετάλλια και εξελίχθηκα στην πορεία μου».
Το 2016 στο Ρίο συμμετείχε για πρώτη φορά σε Παραολυμπιακούς. Το 2020 στο Τόκιο –εν μέσω πανδημίας- κατέκτησε το πρώτο της μετάλλιο και την 3η θέση.
Και φέτος στην Τρίτη και τελευταία της Παραολυμπιάδα «τρύπησε» το ταβάνι. Κόντρα σε όλα τα προγνωστικά και τις ατυχίες που κλήθηκε να αντιμετωπίσει, ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου.
Το μικρό κοριτσάκι που ξεκίνησε από το ορφανοτροφείο, διαγνώστηκε στα 14 με την νόσο, πάλεψε με το μπούλινγκ και τις κοινωνικές διακρίσεις βρέθηκε στην κορυφή του κόσμου. Με το εθνόσημο στο στήθος να κλαίει με δάκρυα χαράς για όσα σπουδαία έχει καταφέρει.
