Θλίψη, οργή, αλλά και σοκ έχουν προκαλέσει στο πανελλήνιο οι κακοποιήσεις παιδιών σε Κρήτη και Πάτμο. Ωστόσο, οι περιπτώσεις δεν είναι μεμονωμένες καθώς έρευνα σοκ δείχνει πως η παιδική κακοποίηση είναι μια αθέατη μάστιγα.
Η κακοποίηση των παιδιών δικαίως έχει χαρακτηριστεί ως ένα παγόβουνο του οποίου μόνο η κορυφή φαίνεται έξω από την επιφάνεια της θάλασσα, ενώ το μεγαλύτερο σώμα παραμένει αθέατο.
Υπολογίζεται ότι υπάρχουν πάνω από 4.000 παιδιά τον χρόνο τα οποία κακοποιούνται. Τα παιδιά φοβούνται να μιλήσουν γι’ αυτό που τους συμβαίνει, γι΄αυτό δεν εμπιστεύονται σε κάποιον αυτό που τους συμβαίνει, κυρίως αν αυτό προέρχεται μέσα από την οικογένειά τους, με αποτέλεσμα δυσκολεύονται πάρα πολύ στο να τους καταγγείλουν, να ζητήσουν βοήθεια.
Οι εκπαιδευτικοί και οι επαγγελματίες υγείας όχι μόνο μπορούνε χωρίς να έχουν καμία εμπλοκή σε δικαστικές διαμάχες με τους γονείς, αλλά είναι υποχρεωμένοι με την τροποποίηση του νόμου να το καταγγείλουν, ακόμη και υποψία περιστατικών.
Σύμφωνα με έρευνα του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού 3 στα 4 παιδιά λένε ότι έχουν πέσει θύματα κακοποίησης τουλάχιστον μία φορά, ενώ από αυτά 1 στα 19 αποκαλύπτουν ότι είχαν πάνω από επτά διαφορετικές εμπειρίες κακοποίησης. Εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι μόλις 1 στα 40 από τα περιστατικά κακοποίησης μαθαίνονται από τις αρμόδιες υπηρεσίες.
«Πάνω από εκατό παιδιά πεθαίνουν πάρα πολλά μένουν σοβαρά ανάπηρα και αν βάλουμε μαζί όλες τις μορφές (κακοποίησης) ανέρχονται στον αριθμό των 20.000», είπε ο Σοφία Καραγιαννοπούλου.
Οι ειδικοί επισημαίνουν πως όσοι έρχονται σε επαφή με παιδιά θα πρέπει να μάθουν να αναγνωρίζουν τα σημάδια κακοποίησης.
«Όλοι θα πρέπει να υποπτεύονται όταν έχουν ένα παιδί που φαίνεται ότι υποφέρει με αλλαγμένη συμπεριφορά χωρίς να έχουν ξεκάθαρες εξηγήσεις από τους γονείς, τότε θα πρέπει να υποπτευθούν ότι κάτι άλλο συμβαίνει», είπε η παιδοψυχολόγος Αλεξάνδρα Καππάτου.
«Να εκπαιδευτούν υπηρεσίες όπως το σχολείο ή και η προσχολική αγωγή να αναγνωρίζουν έγκαιρα σημάδια ότι ένα παιδί κακοποιείται ή παραμελείται», είπε ο διευθυντής του Ινστιτούτου Υγείας Παιδιού Γιώργος Νικολαΐδης.
Και το ερώτημα παραμένει. Θα αλλάξει άραγε αυτή η θλιβερή πραγματικότητα;
