«Ο φόβος του θανάτου είναι συνέχεια στη ζωή μου».
Είναι το τραύμα που κουβαλούν οι περισσότεροι επιζώντες από την τραγωδία των Τεμπών. Τα όσα έζησαν εκείνη τη νύχτα τούς στοιχειώνουν μέχρι σήμερα.
«Είδα πολλούς τραυματίες, πολλά παιδιά είχαν χτυπήσει, αίματα είχαμε όλοι», λέει η Αλεξάνδρα Τσακίρη, επιζήσασα της σύγκρουσης.
«Το κεφάλι μου τα παίζει σαν βίντεο και κάποια άλλα σαν φωτογραφίες. Τα θυμάμαι κάθε μέρα. Είδα μόνο ανθρώπους σε σοκ, άκουσα ανθρώπους που φωνάζαν και τσίριζαν για βοήθεια. Ήταν άνθρωποι που είχαν καταφέρει να βγούνε ματωμένοι και χωρίς τα ρούχα τους και κυκλοφορούσαν σαν χαμένοι πάνω στον παράδρομο της Εθνικής», λέει ο Νίκος Λαουτίδης, επιζών.
Μία από αυτούς είναι και η Εύη Τσάπαρη. Καθόταν στο τρίτο βαγόνι και από το τράνταγμα εκσφενδονίστηκε από την θέση της. Το χέρι της σφηνώθηκε στα συντρίμμια, αλλά με τη βοήθεια ενός φίλου πρόλαβε και πήδηξε από το τρένο.
«Αιμορραγούσα από την πλάτη, δεν κατάλαβα ποτέ αν ήταν από γυαλιά ή σε κάποια λαμαρίνα. Το χέρι μου είχε εγκλωβιστεί στα συντρίμμια. Όταν κατάφερα να σηκωθώ, πήδηξα από το τρένο μέσα στα αίματα. Με πήγαν σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης και με έβαλαν στο οξυγόνο γιατί είχαν καεί τα μαλλιά μου και δεν ήξεραν αν έχω εισπνεύσει καπνό».
Οι ανατριχιαστικές κραυγές και εικόνες δεν φεύγουν από το μυαλό της. Παθαίνει κρίσεις πανικού, ξεσπά σε κλάματα σε ανύποπτο χρόνο και παλεύει με τις τύψεις και τους εφιάλτες.
«Έβλεπα ένα τρένο με φωτιά να έρχεται κατά πάνω μου, μετά έναν τάφο με το όνομά μου γιατί στις αρχές πίστευα ότι δεν έπρεπε να έχω γλιτώσει και ότι κάπως θα έρθει ο θάνατος να με βρει».
Στο LIVE NEWS μιλά και η Αλεξάνδρα Τσακίρη για τη ζωή μετά τα Τέμπη αλλά και το μετατραυματικό στρες που αντιμετωπίζουν τουλάχιστον 22 επιζώντες από την εθνική τραγωδία.
«Πολλές κρίσεις πανικού, πολλά ψυχωτικά επεισόδια, εφιάλτες, αναβίωση του συμβάντος. Προσπαθούμε να επιβιώσουμε από αυτό».
«Ακραίες φοβίες»
Απλά καθημερινά πράγματα, όπως το να πάρει κανείς το λεωφορείο για να πάει στη δουλειά του, στην Εύη Τσάπαρη μοιάζουν Γολγοθάς.
«Φοβίες ακραίες σε σημείο ότι ανεβαίνω στα ΜΜΜ και σκέφτομαι ότι θα πεθάνω».
Η ομαδική ψυχοθεραπεία στο ΑΧΕΠΑ με άλλους επιζώντες, όπως λέει, τη βοήθησε πολύ.
«Βοηθάει περισσότερο από την ατομική ψυχοθεραπεία και γι’ αυτό έχουμε κρατήσει επαφή. Είναι σαν να συνεχίζουμε την ψυχοθεραπεία μεταξύ μας».
Ήχοι, μυρωδιές και εικόνες έρχονται ξανά και ξανά στην μνήμη τους εντελώς απροειδοποίητα, όπως στην περίπτωση της Αλεξάνδρας Τσακίρη που βρισκόταν στη θέση 108 του πέμπτου βαγονιού.
«Έγινε η σύγκρουση. Ακούγαμε εκρήξεις, δεν ξέραμε τι συνέβαινε. Και αυτό που μυρίζαμε ήταν κάτι περίεργο, κάτι χημικό σίγουρα».
«Ήταν πόλεμος αυτό που ζήσαμε», λέει η ίδια.
Θυμάται ακόμα εκείνα τα δραματικά λεπτά αλλά και τα όσα ακολούθησαν μετά. Το μπάχαλο του κράτους, τον πανικό που επικρατούσε και την επιστροφή με τα πούλμαν που οι ίδιοι οι τραυματίες βοηθούσαν ο ένας στον άλλον. Ζητά απαντήσεις.
Ψυχίατρος του ΑΧΕΠΑ που εξέτασε ανθρώπους που επέζησαν της τραγωδίας, αναφέρει:
«Συνολικά εξετάστηκαν 41 άτομα. Οι περισσότεροι είχαν μία κυρίως αγχώδη αντίδραση, το συναίσθημά τους ήταν μεικτό αγχώδες και καταθλιπτικό. Προσπαθούσαν να καταλάβουν τι ήταν αυτό που είχε συμβεί. Πολλοί είχαν πρόβλημα με τον ύπνο τους. Ένας αριθμός από αυτούς τους ανθρώπους ανέπτυξε και συμπτωματολογία διαταραχής μετά από τραυματικό στρες. Αυτοί οι άνθρωποι είχαν μια παράταση των συμπτωμάτων και μια επιδείνωση υπό τη μορφή εφιαλτών το βράδυ, εφιάλτες με περιεχόμενο σχετικό με το δυστύχημα», λέει ο Γρηγόρης Καρακατσούλης.
Τουλάχιστον 22 επιζώντες εξακολουθούν δύο χρόνια μετά να υποφέρουν από αϋπνίες, παρατεταμένο άγχος, συναισθηματικό μούδιασμα και τύψεις. Η ζωή τους δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδια και αυτό που ζητούν είναι δικαίωση για όσους «έφυγαν».
